|
2011.12.23-2012.01.01 Kerstvakantie Kerst gevierd in Nederland met familie. Wat vrindjes bezocht. Op dinsdag weer terug naar huis, want er lagen dikke lagen poeder op ons te wachten. De rest van de week geskied met vrind R, en ook nog paar dagen met vrindjes J+A in Adelboden en Lenk. O&N samen thuis gevierd. Lekker eten, lekker champie drinken en The Great Gatsby kijken. Fijn! 2011.12.17-18 Weekend vrindjes M+F over de vloer. Skien in Adelboden en Lenk. Dikke vette poeder, naast de pistes, op de pistes, 's ochtends, 's middags, 's avonds! Lekkuuurrr! En dan is er natuurlijk kaasfondue, wijn en gezelligheid.
Oooohhh, zo'n zin!, dus vrijdags de stoute skischoenen aangedaan, en op naar de meest sneeuwzekere bestemming op acceptable afstand, Les Diablerets. Inderdaad waar ik die week daarvoor was geweest tijdens het familie-uitje. Beetje saaie pistes, koud en toch ook weer inkomen, maar toch ook weer ozo fijn. Zaterdag's naar Nederland voor het annual dinner van Aap zijn werk. Dat zoals altijd weer op een prachtlokatie was. Zondag's een uitgebreide familielunch. Lekker eten, lekker drinken, lekker gezellig, lekker lekker.  Een half weekje vader Kip en zijn twee broers op bezoek. Om het een beetje gezellig te houden, hebben we de drie heren op pad gestuurd naar de Bächlitalhut. Het is laagseizoen, echt de dip tussen zomer (= wandelen en klimseizoen) en winter (= skiseizoen), dus veel hutten zijn gesloten of onbemand. Zo ook deze, maar de Bächlitalhut is goed beloopbaar (ligt niet aan een gesloten bergpas), goed voorzien en dus een leuk avontuur voor een stel mannen van bovengemiddelde leeftijd. Hahaha, grapje. Maar dus, het schijnt dat ze het allemaal prachtig vonden en ook nog sneeuw en ijs onderweg hadden om het wat spannender te maken, dat de hut inderdaad goed voorzien was en lekker warm en dat de whisky en cognac goed smaakte. En dat ze nog steeds net zo erg kunnen kibbelen als 40 jr geleden - werkelijk mijn zussen en ik zijn er niets bij. Op vrijdag aan mij de eer om een dag met de mannen op pad te gaan. Mooi toertje door het Simmental gemaakt, lift omhoog naar Les Diablerets op ca 3000m hoogte en super uitzicht op de omringende massieven: Oude bekenden Eiger, Monch, Jungfrau, maar ook bijvoorbeeld de Matterhorn. Vervolgens via Col de Pillon naar het Zuiden doorgestoken om daar tussen de wijngaarden bij Aigle uit te komen (Vier seizoenen in een dag, om maar weer eens wat truttigs te zeggen). Aldaar werden uiteraard wijntjes gekocht in een chique wijnhuis. Daarna nog even langs het meer van Geneve gestruind en toen weer terug naar huis, aan de kaasfondue en de Vins Vaudois. Zaterdag vroeg op om de gebroeders op de altijd fijne helsvroege ochtendvlucht naar Amsterdam te zetten. Op zaterdagavond naar de EOFT (European Outdoor Film Tour: www.eoft.eu) die na lang smachten eindelijk in Bern neerstreek. Weer een prachtige achtereenvolging van korte en extreme klim-, basejump-, fietscross-, snowboard-, ski-, kano- (zoek de krokodil) en andere films. Het een nog mooier en extremer dan het ander. Absolute highlight toch wel de Baffin-babes. Four girls on a ski expedition on Baffin Island, Canadian Arctic 2009, zie ook www.baffinbabes.com. Niet omdat me dat nu het gaafst lijkt om te doen of omdat het de mooiste beelden waren, maar omdat het met zo ontzettend veel enthousiasme en oprechtheid neergezet werd. Rest van het weekend niet zo veel gedaan, aangezien ik me uitermate belabberd voel(de) door zware verkoudheid en ik tot Aap zijn genoegen mijn piepstemmetje ingeruild heb voor een soort blaffend hertgeluid. Werkelijk, als van die oude uitgezakte honden met van die hangwangen en grote hangoren, je kent ze wel, zouden kunnen praten, dan zouden ze klinken zoals ik nu doe. Maar, veel belangrijker, verse sneeuw!! De toppen beginnen in rap tempo en de dalen beginnen in langzaam tempo lekker wit te worden. 
  2011.11.26-27 Wildi Frau
Ergens in Augustus kregen we weer zin in skien, en daar alle voorgaande waarnemingen (n=1) het met elkaar eens waren: in oktober begint het te sneeuwen in Zwitserland, hebben we de ski's uit de kelder naar het trappenhuis gepromoveerd. Vorig jaar immers skieden we in het laatste weekeind van November. Dankzij het overvloedig haarlakgebruik in de jaren '80 (Madonna bedankt! "iek ben droevik" my ass!) zitten we nu met een enorm broeikaseffect en zonder sneeuw, dus dat plan gaat mooi niet door. (Best lekker eigenlijk, feiten verzinnen, net zo snel vergeten wat je zegt als dat je het zei en na elke volzin 180 graden draaien. Ik begin toch wat te begrijpen van de allure van de PVV. Als ik terugkom naar NL richt ik ook een eenmanspartij op, suggesties voor een zondebok zijn vast welkom.)
Gelukkig heb ellek nadeel ze voordeel, en betekent aanhoudende droogte en relatieve warmte ook een langer alpien zomerseizoen. De Wildi Frau (3274m ,PD+) steekt ons al sinds jaar en dag de ogen uit. Hoewel het achtergrondkoor van Wisi Frau, Morgenhorn en Bluemlisalphorn haar vanuit de meeste kijkrichtingen overstemt, wilden wij bij onze eerste, en dus belangrijkste, indruk die berg beklommen hebben. Op onbedoelde voorverkenning op de 19e besloten we danook om dit weekeinde een schot te wagen. Zoals altijd vertrokken hadden we een laat vertrek gepland, en zoals altijd vertrokken we net iets later dan dat. (Om echt goede alpinisten te worden moeten we vooral trainen in opstaan als de wekker gaat.) Etappe 1: Lorrainestrasse, Bern > Parkeerplaats, Kandersteg verliep alvast voorspoedig. Met relatief weining 121 km/h links rijdende Zwitsers bleef het gevloek in de Zoom-mobiel beperkt tot het moment waarop, onvermijdelijk, hete thee over handen, buik of geslachtsregionen klotste. Warm van anticipatie en hete thee stapten we aldus uit in Kandersteg, pal onder de lift naar de Oeschinensee die ons goed 487 hoogtemeters bespaard zou hebben als ze gegaan zou zijn. Strak op schema, maar minder fit dan gehoopt klommen we een uur later het bos uit de soon-to-be-skipiste op die westelijk van de Oeschinensee ligt te wachten op koude en neerslag (in die volgorde).
Chocoladepauze. En thee (zonder morsen).  (Om een kort verhaal lang te maken...) Waarom weet ik niet maar na de klim naar Oberbaergli was ik bereid de handoek in de ring, pijp aan maarten en rugzak aan de wilgen te gooien, geven en hangen. Het is aan kip te danken, die een kloeke 'no fucking way dat ik terug ga' uitte, grimlachend doorstapte, en wier oren geen weerklang gaven aan mijn geklaag, dat ik me vermande en doorliep. Gelukkig maar, want na 1700 hoogtemeters en 10 kilometers in 6 uur kwamen we eindelijk aan bij de Bluemlisalphuette op 2834m. Daar wij redelijjk stuk waren van de aanloop waren we blij te zien dat collega-alpinisten al sneeuw aan het smelten waren. De grappen over ons gemiste romantische avondje zur zweit in het grote bed namen we danook voor lief.
De foto's uit de pionierdagen van het alpinisme (Sepp Innerkoffler en Georg Winkel en dergelijken), het koken op een houtkachel, de Zwitserse legerdekens en het onvervalste en onverstaanbare Zwitserduits droegen net zoveel bij aan de alpine beleving 's avonds als het poepen met open deur (tegen de stank) met uitzicht op Thun-bij-zonsopgang in de morgen. Zoals al gemeld draaien wij ons om bij het horen van de wekker en vertrekken we steevast later dan gepland. Het viel mee deze keer, en de 5 minuten planningsachterstand maakten we ruimschoots goed door in strak een uur op stijgijzers en door de sneeuw naar de instap van de twee lengtes 'echt' klimmen te lopen. Terwijl wij daarmee bezig waren scheen de zon op steeds nieuwe plekken en veranderde het uitzicht op de bergen en dalen voordurend. Tijdens zulke klimmen omhoog placht ik me zorgen te maken over de rest van de klim en de afdaling. Ik denk dat een kleine verhoging van mijn ervaringspeil en daarmee zelfvertrouwen daar nog verandering in zal brengen, maar de sneeuw-met-brokkelige-rots passage kort voor de instap, die niet moeilijk, maar toch met dodelijke afloop bij vallen, bleef toch in mijn achterhoofd hangen.
 Gelukkig heb je tijdens het rotsklimmen zelf geen tijd om na te denken. Hoewel we het hier maar hebben over een lengte van max IVe graad, maakt de koude, het voorklimmen op deels eigen materiaal en niet in het allermist het klimmen op stijgijzers (vanwege kleine randjes, D-schoenen was het alternatief) was ik blij op de eerste standplaats aan te komen. Kip bevestigde in ieder geval mijn waardering van deze lengte. De tweede klimlengte was een stuk eenvoudiger, waarna een traverse over een bandje van losse rots en sneeuw ons naar rechts en de laatste 40 meter tot de top zou brengen. Om de + in de waardering te zetten mocht dit deel ongezekerd of op eigen materiaal gedaan worden. Het is enorm bevredigend om dan te merken dat, hoewel we tijdens de klim op zekere momenten wel wat spanning voelden, zo'n bandje ons eigenlijk niets deed. De laatste meters tot de top daarentegen waren minder fijn. Losse rots, geen mogelijkheid tot zekeren, makkelijk genoeg om te soleren maar dan wel zonder misstap of pech, want dat zou een stuiterpartij tot op de gletscher 500 meter lager betekenen... Het is leuk om te merken dat wat aan de ene kant op een gelaagde taart lijkt, aan de andere kant best loodrecht tot overhangend honderden meters in de diepte kan storten. Snel op en neer kijken levert daarbij bijzondere gevoelens op die wellicht met het woord 'hoogtevrees' betiteld kunnen worden. De klim hadden we alvast overleefd, tijd voor de terugtocht. Eerst chocoladepauze. En thee.
 Terug over de losse bende rond de top was ronduit eng. Maar niet onmogelijk, en het gevoel wat je krijgt nadat alles uiteindelijk goed is gegaan is goud waard. Na de bovenste meters viel de rest van de afdaling, die over de heenroute liep, enorm mee. Hoewel de zon nu serieus aan het schijnen was op onze westhelling, smolt de aanwezige sneeuw niet zo hard dat we er last van hadden en de klauterpassages gingen, met de kennis opgedaan tijdens de klim, vlot en zonder de verwachte zenuwen. Strak volgens schema kwamen we na totaal 5 uur in touw geweest te zijn terug bij de hut. Deels omkleden, inpakken en wegwezen. We waren om 8:00 uur vertrokken, om 11:00 op de top, om 13:00 bij de hut en om 17:00 zou het donker zijn. Tussen ons en de auto hadden we dezelfde 1700 hoogtemeters en 10 kilometers af te legggen, hoewel de zwaartekracht nu meer in ons voordeel zou werken. Eerst voldaan, later toch meer afgepeigerd liepen we de ons nu bekende weg. Wat voor- en nadelen heeft. Precies toen we niet meer konden lopen en alleen een bivak of de REGA ons nog restten strompelden we het parkeerterrein op. De laatste 10 meter hebben we toen toch maar afgelegd en het bleek dat rugzakken af, schoenen uit, sloffen aan en appelsap op van een afgepeigerde alpinist weer een kloeke chauffeur maken. En toen mochten we eindelijk een aflevering van Glee kijken.
  2011.11.19 Oeschinensee Tja, ik weet het, het klinkt saai, we hebben weer gewandeld, en ook nog eens op een plek waar we inmiddels wel vaker geweest zijn. Aiaiai, waar blijft de sneeuw…? Aiaiai, wat is er met ons aan de hand - worden we suf? Hoedanook, er is weinig schoners dan de Oeschinensee en haar omringende Blümlisalpmassief op een heldere najaarsdag. Liftje bleek niet te gaan, dus vanaf Kandersteg (11u) op 1195m gaan lopen richting de Blümlisalphut. Een wandeling die ik iedereen aan raden die van bergen en mooie natuur houdt en een beetje masochistisch aangelegd is. Om 15:30u op 2450m hoogte besloten dat we vonden dat we wel erg mooi uitzicht hadden op de gletsjers en bergen en dat het waarschijnlijk niet veel mooier zou kunnen worden. Bovendien de resterende 400 hoogtemeters naar de berghut zagen er erg onaantrekkelijk uit (en zo bleek een week later - dat zijn ze ook). Daarom daar even gezeten en van het uitzicht genoten en daarna weer terug naar beneden gelopen. Onderweg foto’s gemaakt van de bijzondere sneeuw- en ijskristallen en net voor ’t donker weer terug bij de auto. Moe in de benen en volop geïnspireerd voor een prachtige alpine tocht voor het volgende weekend - want die Wildi Frau, die als een soort van bruidstaart in het Blümlisalpmassief ligt, lijkt gewoonweg te smeken om beklommen te worden, of opgegeten.
2011.11.12-13 - Grindelwald en Chemigeist
 Zaterdag wandelen in de bergen boven Grindelwald (nee niet de Eigernoordwand - ik zei: ‘wandelen’). Zondag’s: ‘Tja, dat mooie weer vraagt er om’, je weet immers nooit wanneer het klimseizoen dan toch echt afgelopen is, dus toch maar weer een klimtochtje. Dit keer de route Chemigeist op de Chemiflue in het Simmental. Prachtige aanloop - stukje flink klimmen om uit te komen op een geweldige alm omringt door mooie rotstorens. 8 lengtes kalkrots, hier en daar afgespekt, en een 6b lengte waar waarschijnlijk wat uitgebroken is, want met 6b had het weinig te maken. Nog even abseilen en routezoeken om weer terug te komen, maar ja, zoals een wijze gezondgestoorde berggids ons ooit gezegd heeft: ‘nach unten kommt man immer’ met of zonder trillende benen. Waanzinnig uitzicht op het dal en de omringende bergen en een supermooie zonsondergang. 2011.11.06 - Eulengrat Mooi herfst weekend, dus een van onze favorieten in de Jura maar weer eens geklommen - De Eulengrat. Lekker zonnetje, supermooi herfstbos en pure genusskletterei.  2011.10.29-30 EifelOp bezoek in de Duitse Eifel bij zus M en gezin. Een heerlijk weekend met wandelen door de wijngaarden langs de Moezel, struinen door het herfstbos op zoek naar de ruim 250 jaar oude Koningsbeuk, keten en knuffelen met de kindjes, lekker eten en drinken en dikke rode appels plukken, waar ik vandaag knalroze appelsap en echte rinse appelstroop van gemaakt heb.
2011.10.22-23 Familie Kip
   Vanavond, 2011.10.17, stuurde ik onze fiets over het Bundesplatz (ja, waar het bamigoud onder ligt, maar dat ligt gevoelig). Aan het Bundesplatz ligt het Bundeshaus -het Zwitserse tweedekamergebouw zeg maar- en dat was niet gewoon mooi als altijd, maar gewoonweg buitengewoon buitengewoon.
Volgens de NZZ (geen idee of dat een respectabele krant is overigens) is de ondertitel voor dit "Rendez-vous Bundesplatz" iets in de trend van "Zwitserland tussen traditie en innovatie". Lekker vaag dus, maar mij hoor je niet klagen met zo'n resultaat.
Tot 26 november dagelijks om 19:00 en 20:30 te zien 'bij ons om de hoek'!
Over het Zwitserse parlementsgebouw gesproken, de inhoud daarvan word binnenkort weer gekozen.
Dat gaat er hier net even anders aan toe dan in de rest van de wereld; voor de Nationalrat krijgt elke stemgerechtigde Zwitser 9 stemmen (sinds 1971 dus ook vrouwen, eerlijkheidshalve moet daarbij ook gezegd worden dan hedentendage 4 van de 8 Zwitserse ministers met XX genetisch materiaal rondlopen). Met die negen stemmen kan men op een (1) partij stemmen, in welk geval de voorgestelde kandidaten elk een stem krijgen. Men kan echter ook op kandidaten van verschillende partijen stemmen (bv 6 op kandidaten van de FDP en 3 op de leukste van die Grüne). Men kan daarbij zelfs (max) twee stemmen op een en dezelfde kandidaat zetten. Geloof ik.
Ik mag natuurlijk niet stemmen, maar kreeg wel een enquete in mijn mailbox over wat ik daarvan vond. Belangrijk thema bij deze verkiezingen is namelijk Masseneinwanderung, oftewel massaimmigratie. Wij als EU inwoners zijn namelijk een groot gevaar voor de Zwitserse samenleving.
Dat is althans de kijk van de SVP op de zaak. Hoewel ik een roep om profiteurs te weren kan begrijpen kloppen hier (net als bij Neerlands' "Partij" van de "Vrijheid") de argumenten van geen kant: "immigranten uit de EU zijn speciaal een probleem", maar dan "vooral als gezinshereniging uit derde landen" volgt. Om extra angst aan te jagen geeft het commitee tegen massaimmigratie vervolgens twee voorbeelden van Kosovaarse mannen die zich ontegenzeggelijk vreselijk misdragen hebben maar dus niet uit een EU land komen, en waarvan ik twijfel of het gezinshereniging-uit-derde-landen argument opgaat. Ik vermoed eigenlijk dat men eigenlijk duitsers van turkse komaf en nederlandse of franse negers wil weren, gewoon racisme dus eigenlijk. Gelukkig zijn er ook legio Zwitsers die ook weinig op hebben met de naar nazi-propaganda riekende SVP posters, en de SVP for that matter.
Tegelijkertijd heb ik steeds minder weet van de Nederlandse politiek, en koos ik vandaag voor het eerst voor onthouding van mijn stem in de schaduwkamer.
Gelukkig zijn er altijd pannekoeken.
aap
2011.10.15 Sportklimmen 2011.10.07-09 Sneeuw enzo Op vrijdag vrij want middelste zus C komt op bezoek.  Flink slecht weer in heel Zwitserland, daarom besloten om in plaats van in de regen te wandelen het hoger op te zoeken om in de sneeuw terecht te komen. Dat blijkt niet moeilijk. Kwestie van naar Gsteig rijden, liftje omhoog naar Sanetsch en hup we zitten in een dikke wolk van sneeuw, en zelfs een beetje uitzicht tussen de wolken door. Sanetsch is een soort van col met een stuwmeer en een ubergezellig bergrestaurantje waar ze overheerlijke wijnsoep serveren, er een dooie beer aan de muur hangt en ze een soort museum met oude meuk hebben - altijd leuk om ski’s uit het jaar nul te zien. Geheel verlaten en sip blatend op een heuvel verderop gelegen, bleek een bok te staan die zichzelf nogal vastgedraaid had aan het touw waaraan hij vaststond. Hierdoor was zijn bewegingsruimte beperkt tot een ruime vierkante meter. Afgaande op de ijspegels in zijn vacht, de mate waarin het touw was vastgevroren, en het enthousiasme en de tevredenheid waarmee hij rondkachelde en aan grassprieten liep te knabbelen nadat ik hem bevrijd had, vermoed ik dat hij al een behoorlijke poos in zijn beknelde situatie zat. Op de terugweg door het altijd favoriete Simmeltal nog een prachtexamplaar van een vos gezien, zo’n echte met een eigenwijze kop en een grote pluimstaart.
 Op zaterdagochtend vanwege het slechte weer besloten om naar Ticino af te zakken. Klaarblijkelijk was het vakantie, waren de voornaamste bergpassen inmiddels gesloten, en waren wij niet de enige die dit briljante idee hebben, dus konden we bij de Gotthardtunnel in de file aanschuiven. Altijd fijn om de file uit te duiken, lunch te scoren, en achter dezelfde jeep met aanhanger weer aan te schuiven in de rij. Ook altijd fijn om in de regen een tunnel in te duiken om er aan de andere kant in stralende zonneschijn weer uit te komen. Lekker die bevestiging dat je niet voor niets een paar uur naar asfalt en blik hebt gestaard.
 In Lugano een gezellig budget hotelletje gevonden. En daarna een flink eind gewandeld in een nabijgelegen dalletje. De bossen begonnen aan hun prachtige herfsttooi, roken heerlijk en lagen vol met beukennootjes en kastanjes, waar ik altijd erg blij van wordt. ’s Avonds uitgebreid uit eten geweest. Volgende dag een prachtige wandeling gemaakt naar de Cappana Pairollo, koffie gedronken met geweldige taart, en via een paar kleine winderige tussentopjes op pad naar ons eigenlijke doel, een mooi rotswandje voor een klimtochtje. Het wandje na veel zoeken gevonden, dus Jos voorop en C en ik aan dubbeltouw er achteraan. Nog voor de tweede haak kwam mijn touw vast te zitten en bleek C haar hoogtevrees toch wat serieuzer dan gevreesd, dus na wat heen en weer getamtam besloten om C weer te laten zakken en mij aan haar touw door te laten klimmen om mijn eigen touw los te trekken. Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg bijzonder weinig haken tegen gekomen voor een ‘gut’ behaakte route. Uiteindelijk bovenaan aangekomen, waar C al op ons zat te wachten. Als je van een paard valt, moet je er meteen weer opklimmen, daarom het eerste beste goed behaakte rotswandje opgezocht, alledrie omhoog geklauterd en als de wiedeweerga weer naar beneden om aan de gure wind te ontsnappen. Op de terugweg onszelf wat moed en warmte ingedronken met Gluhwein en soep, en terug naar de auto gehobbeld. Pizzaatje in Lugano, en terug door de tunnel naar huis waar we ’s avonds laat aankwamen. 2011.10.01-02 Bergseehütte  Een weekendje op stap met Aap zijn ouders. Op zaterdag via de Sustenpass (altijd mooi) en taartje bij restaurant Steingletscher (altijd lekker) naar de Bergseehütte (2370m) (vlakbij Göschen in Central Schweiz). De hut is imposant gelegen boven Göscheneralpsee en het prachtig uitzicht op de Dammagletsjer. En prachtig uitzicht op een helling waar we dit voorjaar vanaf geskied zijn tijdens het toerskiweekend, en waar ik werkelijk nog steeds niet van begrijp dat ik daar ooit op de ski’s vanaf ben gekomen, want mijn hemel wat ziet dat ding er steil uit.
 Maar dus…, het is een paar uur omhoog lopen vanaf het stuwmeer door een hobbitesk terrein van granietwandjes, graslandjes en vennetjes. Na aankomst hebben we gevieren een beetje geklommen in de klettergarten, waarbij bleek dat appeltje Aap niet ver van de boom is gevallen. Op Zondag met de hele familie de mooie via ferrata ‘Der krokodil’ geklauterd. Tenslotte in een heerlijk warm zonnetje weer terug naar het dal gelopen.
Prachtig weer, beetje geklommen in Hintisberg bij/boven Grindelwald. Adembenemend uitzicht op de Eiger Noordwand en zijn buren. Fikse haakafstanden en gradering klopte niet helemaal met de beschrijving in onze topo. Dus hier moeten we nog maar eens terugkomen als we ons wat dapperder voelen. Op Zondag mijn verjaardag gevierd met een heerlijk etentje op het terras aan de rivier, van restaurant Casa Novo in Bern, met Aap en vrindje S.
2011.09.15-21 Vakansie
 Donderdagochtend op pad naar de Lammerenhuette (2501m) in Berneroberland. Dat begint met een liftje (altijd fijn) dat uitkomt op een groen grassig plateau genaamd Engstligenalp en waar het best mooi skiën lijkt te zijn als er een flinke laag sneeuw ligt. Daarna is het flink klauteren over een gras-, zand-, puin- en rotspaadje naar een col. Na de col volgt een afdaling over een rotspaadje en daarna een stukje morraine gletsjer (of apere naargelang waar je besluit de gletsjer over te steken). Een volgend colletje, met een maanlandschap van donkergrijze stenen en daarna een afdaling naar de hut waar het immervrolijke Zwitserse vlaggetje ons tegemoet wuift. Onderweg nog een stel steenbokken gezien. En gehoord, het blijkt dat die beesten (althans de mannelijke exemplaren) een fluitgeluid kunnen maken waar menig bouwvakker jaloers op mag zijn, en menig onopgevoede jongedame van achteromkijkt.
Op zaterdag, vanwege het slechte weer, de beklimming van de Wildstrubel afgebroken, en via dezelfde weg als op donderdag weer naar het dal terug gekeerd. Onderweg een rendier geaaid (sippe beest stond nog steeds te wachten op de kerstman) en die hebben een heerlijk zacht gewei.   Nachtje in eigen bed en plannen maken voor de komende dagen.  Zondagochtend vertrokken naar Lecco, aan het Comomeer in Noord-Italie, want daar waren we nog maar 3 keer eerder geweest, en is altijd fijn vertoeven. Gekampeerd, grappa gedronken, pizza gegeten, de outlet bij de KONG fabriek bezocht (welgeteld 2 snappers en 1 karabiner gekocht, ’t is tenslotte niet altijd feest. Oja, toch wel, want we hebben ook nog dingen bij een outdoorzaak gekocht), en natuurlijk geshopt in zo’n heerlijke Italiaanse supermarkt. Een flink stuk tallegio (dat tot gisteren heeft liggen meuren in de koelkast), grana padano (vriezer), scamorza (soort gerookt mozarellaatje, die zodadelijk met een dikke aubergine in de over gaat belanden), grappa en een fles 95% alcohol gekocht (die laatste is verdwenen in de zelfgemaakte Limoncello, die best lekkurrr is geworden). Daarnaast ook nog wat beweging gehad, want de Grignetta beklommen via de Cresta Segantini. Dat is een makkelijke rotsklimroute over een graat, alpien behaakt (machtig mooi standplaatsje gemaakt op 2 bomvaste cams!), maar enorm route zoeken door het doolhof van rotstorens die de graat vormen en mede daardoor een flink lange tocht. Er kwam werkelijk geen eind aan, dolomiet-toren na dolomiet-toren. Maar lekker avontuurlijk, heerlijk weer en indrukwekkend uitzicht over de Italiaanse meren, de Po vlakte en het Monte Rosa massief.  
Zaterdag 2011.09.10 Miroir d'Argentine (Villars-sur-Ollon) Niet alleen het landje aan het einde van de Rijn heeft een natte zomer, ook aan de bron verloopt het meteorologisch niet helemaal volgens plan (of statistieken). Weken geleden reden we op een vroege zaterdag al naar Solalex om de Moroir d'Argentine te beklimmen, een plan wat toen verregende. Hoewel er al weer sneeuw is gevallen vanaf 2200 meter (en ik dus “How I Ski” van Ken Chaddock weer aan het lezen ben ter voorbereiding van skiseizoen 2011-2012) is het weer de afgelopen dagen stabiel droog en zonnig geweest en blijft het dit weekeinde ook goed. Ons doel is de "Directe, 5a" (13 lengtes, 400m) welke deels op nuts en friends geklommen moet worden (so..so afgezekerd heet het in Juerg von Kaenel's Plaisir West). De Miroir d'Argentine is een enorme plaat kalk van 400 meter hoog gericht op het noorden en ze begroet ons nog kil als we zaterdagochtend om 9:00h parkeren. We pakken nuts, friends, setjes, schlinges, 50m dubbeltouw, gordels en helmen en de kopie van de topo, leggen wat friends en nuts weer terug (we hebben namelijk altijd teveel mee) en worden vriendelijk verzocht drie franken te betalen aan een zelfbenoemde parkeerwachter, wat we doen, dan kan hij ook weer terug naar zijn koeien die ondertussen de beek aan het oversteken zijn. Met een laatste slok thee sluiten we de auto af en beginnen de anstieg van een uur naar het begin van de route om 1945m. De Directe start rechts van een 150 meter hoge driehoekige formatie midden onder de grote kalkplaat. Na deze pyramide volgt ze ruwweg twee spletenstelsels naar een rotsig colletje op 2265 meter hoogte. Om bij de instap te komen soleer ik een kleine 50 meter, terwijl kip het paadje vindt en benut. Ook kip kipt niet onder het soleren uit, als de laatste 10 meter naar de op een klein terrasje gelegen instap via een paar derdegraads passen en een smal grassig bandje bereikt moet worden. (De instap is goed aangegeven met een stalen plaquette die bij ondergaande zon vanuit het dal fel oplicht.)
Op de plaat en in het spleten systeem wat zich naar boven en rechts door de plaat werkt is het genuesskletterei van de bovenste plank. Met ruwe rots waar je op wrijving wilt staan, bakken waar het even moet en spleten en randjes waar je ze zou willen hebben is het niet erg dat er per volle touwlengte slechts 4 haken ingeboord zijn. Bovendien dienen de spleten zich uitstekend voor het leggen van eigen materiaal, waar je dan ook nog eens vol vertrouwen in zou durven vallen. De standplaatsen zijn prima ingericht met een enorme Muniring (een ring van 9cm doorsnede uit 1 cm dik roestvrij staal, die, 20 cm in de rots verlijmd, steviger dan de rots is). Een weerbarstig nutje lijkt zich bijzonder thuis te voelen en wil niet verder mee naar boven en terug naar huis. Kip probeerd het liefdevol en streng, maar uiteindelijk is er grof apengeweld voor nodig om nog een kans te maken om zonder materiaalverlies boven te komen. Tijdens de laatste paar lengtes beginnen we te voelen dat we al bijna 5 uur continue in touw zijn, een boterhammetje pept op. De spleten in de plaat zijn smaller geworden, en waar we lager nog schouders en benen in de spleten kwijt konden moeten we het hier doen met hand- en vingerverklemmingen. Gelukkig hadden we dat nog geoefend in Ettringen tijdens de nuts en friends bijscholing van de NKBV onder de bezielende leiding van stadgenoot en berggids Michiel Engelsman. Kip is een ware meester dezer verklemmingen, ik benut meestal een aangepaste piaz techniek waarbij ik met een hand in de spleet en de andere hand afduwend op de plaat, met twee voeten in de spleet omhoog wandel. Na 5 uur klimmen op 2265 meter aangekomen drinken we chocomel en zijn we gelukkig. Maar waar is het pad terug? Vruchteloos lopen we een vaag spoor naar links, een vaag spoort naar rechts, en besluiten dan 60 meter af te dalen naar wat er uitziet als een fatsoenlijk spoor. Een steile afdaling over graspollen en een stuk moeten afklimmen is an sich niet aan te raden, maar als je nog nooit edelweis zag en je opeens in een veld vol van het spul staat maakt het zelfs niet meer uit dat die rots ook nog eens brokkelig was. Na een mooie 'wandeling met alpien karakter' staan we op de Col de Poreyrette, met alleen nog een steile afdaling tussen ons het terras van de Refuge de Solalex, een restaurant wat niet alleen geweldig ligt maar ook nog eens enorm heerlijk eten serveert.  Aangezien we vandaag welgeteld twaalf jaar verkering hebben leek het me enorm romantisch om een hemelbed in voornoemde refuge te boeken, maar kip, hardcore buitensporter als ze is, niet gehecht aan welke vorm van luxe danook, slaapt liever buiten of in de auto (met de ramen open), en kip krijgt altijd haar zin. (red kip: was het maar zo'n feest) Zondag 2011.09.11 worden we na een nacht slecht slapen wakker van een fikse bries, ontbijten met harde havermout met ingeblikte melk, en besluiten we binnendoor richting Bern te rijden, vooralsnog zijn we te moe en doen onze lijfjes nog te veel pijn om iets actiefs te ondernemen. De weg van Bex via Gstaag en door het Simmental blijft een favoriet, en onderweg drinken we achtereenvolgens koffie, liggen heerlijk in de zon en eten we broodjes mozerella met pesto en tomaat. Tussen Thun en Bern vinden we vervolgens ook nog een plekje lang de Aare (wat, als je de mensen met lillende billen en luipaardprintspeedo wegdenkt, ook aangenaam is). Het leven is zo gek nog niet, aap 2011.09.03-04 Weekendje klimmen in Berdorf (Luxemburg) met vrindjes J, J en E. Zandsteen, kamperen en pizza. Lekkerrr! 2011.08.30 Boulderen in Lindenthal. Dat is boulderen in een soort cathedraal van zandsteen en bos, op half uurtje rijden van Bern. Prachtig! 2011.08.28 Op je plaat Plaatklimmen met een hoofdletter P in granieten klimparadijs Gerstenegg (Grimsel). Niets voor je handen, alleen maar voeten op wrijving, plaat, plaat en nog eens plaat. 2011.08.20-21 Aap op stap in de bergen met goede vriend R, en Kip weekendje NL. 2011.08.13 Eulengrat en Buskers Overdag de Eulengrat in de Jura geklommen (blijft een echt hele leuke multipitch), bij wijze van verjaarskado voor vrindje S. En ’s avonds straatbandjesfestival Buskers in de stad. 2011.08.06 Tour d’Ai Dit weekend o.a. De Phinx geklommen op de Tour d’Ai bij ski-oordje Leysin. Ca 4 lengtes, af en toe beetje brokkelige kalksteen, deels behoorlijk avontuurlijk behaakt, maar verder hele mooie route. 2011.07.29-31 Weekendje Ardennen Ja, het jaarlijkse weekendje met de studievrindjes. Tegenwoordig is de traditie om niet langer alle uithoeken van Nederland op te zoeken, maar om alle mooie plekjes van de Ardennen te ontdekken. Dit jaar zitten we in de buurt van Luik. Niet bepaald de plek waar je aan denkt als het om mooie natuur gaat, maar toch, een klein kwartiertje rijden van Luik en de kneuterige dorpjes en prachtige natuur vliegen je om de oren. En zoals de traditie wil, ook een dikke villa voor ons, de toeristen. Geslaagd weekend: bijpraten, bijdrinken, slechte grappen, nog meer bijdrinken, adventure parcours (iets met touwen en bomen), BBQ-en, beachparty (met echt strandzand) in megaclub waar we ons toch wel een beetje oud (en wijs?) voelden tussen de Justin Bieber cloontjes, en op zondag tenslotte lekker brak paintballen (en jaah, het doen pijn als je geraakt wordt, en helemaal als je in je zak geraakt wordt heb ik van horen zeggen…).
kip 2011.07.22-23. Saas Fee We hebben een lang weekend vrij genomen. Op vrijdag rijden we naar Saas Fee. Daar aangekomen gaan we eerst op jacht naar een vervangende hoogtemeter (bij voorkeur verpakt als horloge voor Kip). En vervolgens door naar de Britanniahütte (3030m), ca 45m lopen vanaf de Fellsjkin cabinelift. Beoogd is namelijk de beklimming van de Allalinhorn (4027m) via de Hohlaubgrat (PD+). Om 4 uur ’s zaterdags worden we gewekt door de huttenwaard na een ietwat onrustige nacht (kenmerkend voor om kindertijd naar bed gaan, en met te veel mensen in een te kleine ruimte en op hoogte slapen). Een uur later staan we buiten, in het pikkedonker, gereed voor de beklimming, terwijl het om ons heen lichtjes sneeuwt. Het begin is een afdaling over een rotspaadje naar de Hohlaubgletsjer. Daar gaan we aan het touw om in flauw maanlicht de gletsjer over te steken. Aan de overkant van de gletsjer leidt het spoor ons de inmiddels met een laagje sneeuw bedekte en dus gladde rotsgraat op. Dat is niet zoals de route eigenlijk loopt, en bovendien een stuk omslachtiger dan gewoon een vers spoor trekken over de besneeuwde berghelling, dus Aap neemt het voortouw en stampt een mooi spoor voor mij en de touwgroepen achter ons. Na deze lekker vlotte start staan we om 7 uur op ruim 3500m.  Je zou het misschien niet verwachten, maar ondanks dat we de top niet gehaald hebben, zijn we erg blij met ons mooie tochtje. Weer veel gedaan en afgezien van het koufront verliep alles supervoorspoedig. Nu plannen wanneer we terug zullen komen om de Hohlaubgrat en de Allalinhorn alsnog te beklimmen, met een extra paar handschoenen en met weer dat meer kans belooft op verre uitzichten vanaf de top. kip 2011.07.16-17 Dossenhütte  De Dossenhütte (http://www.dossenhuette.ch) ligt op 2663m, grofweg tussen Meiringen en Grindelwald in en bereik je door vanaf Rosenlaui ca 1400m omhoog te stampen over een blauwwit gemarkeerde Bergweg, dat is dus een bergpaadje. Onderweg hebben we magnifiek uitzicht op de Klein Wetterhorn, Engelhorn en Rosenlaui-gletscher. Na ca 4 uur lopen en klauteren komen we rond 11u aan bij de hut, die als een arendsnest op de berggraat gekleefd ligt. (Hulde voor degenen die het voor elkaar krijgen al die mooie berghutten op de meest ontoegankelijke en onherbergzame plekken te bouwen) Vervolgens natuurlijk taart eten en koffie drinken en daarna in rappe pas hetzelfde paadje terug naar het dal. Tijdens de terugweg wat heen en weer over een rivier gesprongen, in de zon gechilled (niet te lang natuurlijk, het is training - geen vakantie ;-) ) en watervallen en waterspugers van dichtbij bekeken.
Zondagavond bliksembezoek van Aap zijn zus en gezin die op doorreis zijn naar Italië. 2011.01.11 Zow, eindelijk mijn writer’s block overwonnen! Tijd om een verhaaltje te typen! Aap daarentegen lijkt zijn schrijfambities helemaal in de vriezer gezet te hebben. Oh ik vergis me, hij is blijkbaar een heel verhaal aan zijn ouders aan 't schrijven. 2011.01.12 Aap zijn OliBa is een zeer kort leven beschoren. Deze hut (http://www.voralphuette.ch) ligt op 2126m in het Voralpdal, bij de Urner Alpen en west Alpen Salbitschijen. Dit weekendje zijn we op stap met vrindjes E&N. Op vrijdagavond, de spits afgebeten met een etentje in de stad. En op zaterdagochtend dus op pad naar de Voralphütte. Heenrit via de Sustenpas (over de Sustenstrasse en langs de Steingletscher waar we eerder dit jaar nog vanaf geskied zijn tijdens het toerskiweekend eind maart). Tenslotte lopen naar de hut, met onderweg een uitstapje naar de Sandbalmhöhle, de voorzover men weet grootste kristalgrot in de Alpen (of in dit deel van dit deel van de Alpen… ofzo). Hoe dan ook, een grot in een steile bergwand met blingbling plafonnetje, dus tof. Ook mensen die nog nooit Ever…Ever…Everest op de Discovery Channel hebben gezien, hebben vast wel eens gehoord van de ‘Death Zone’. Dat is de hoogte waarboven het menselijk lichaam niet meer goed zijn dingetje kan doen vanwege zuurstofgebrek, en dus langzaamaan dood gaat. Dat begint meestal zo rond 8000m hoogte. Sommige mensen daarentegen (ik noem geen namen, het begint met een E), blijken dit proces ook al bij een hoogte van zeg maar 1800m te moeten bestrijden. Dat gaat met veel gehijg en gezweet gepaard. In sommige gelukkige gevallen hebben zulke alpinisten een sherpaatje bij zich in de vorm van een klein pittig vrouwtje dat luistert (of juist niet luistert) naar de naam N, en heel goed blijkt in het bergopwaarts dragen van een grote zware rugzak, zelfs op grote hoogte. Op zondag nog een klein klautertochtje naar de gletscher en tenslotte weer terug lopen naar de auto. Onderweg welgeteld een dozijnplus koeien gezien, 1 bergmarmot gehoord, 1 bergbok gespot die snel de bosjes indook, vele blauwe monden vol bosbessen en 4 klavertjesvier gezien, waarbij ondergetekende er 1 opgegeten heeft, want als dat geen geluk brengt weet ik het niet meer… Terugrit via de prachtige Furkapas langs de Rhonegletsjer. Op de terugweg zien we in de verte een file ontstaan doordat er helaas weer eens reddingshelikopter de hele boel ophoudt, door een uit de bocht gecruisde motorrijder oid. Dus eerste beste biertent opgezocht om de tijd te verdrijven. In dit geval een afgetakeld etablissement waar de vergane glorie nog harder vanafstraalt dan dat de verf afbladdert en waar de locals nog schrikken als een stel ongemanierde Nederlanders collectief hun bierflessen ploppen. En zoals altijd als we terug rijden van een dag of weekend op stap met vrienden, ligt iedereen op de achterbank en bijrijders stoel met open mond en een iets ongemakkelijke hoofdpositie te tukken. kip 2011.07.01-03 Bächlitalhütte + Grosser Diamanstock
  
2011.06.25-26 Familieweekend Een weekend zus M met vriend K en kids over de vloer. Onderweg naar het vliegveld om ze op te halen kom ik zowaar in een enorme file terecht (wat een desillusie) waardoor ik ruim een uur later aankom dan geplanned. Desondanks is de familie goed geluimd. Het belooft een goed weekend te worden! Na enige discussie wordt erg geheel democratisch door mijn zus besloten dat ze op vrijdag de bergen in gaan en niet door de stad gaan struinen. Als ik de foto’s en verhalen mag geloven maken ze die dag een hele mooie tocht naar de Engelhorn-Hütte, waarbij nichtje L (2jr) lekker tevreden in de draagzak zit, en neefje I (4jr) de volle 500m zelf omhoog klautert. ’s Avonds geheel in stijl kaasfonduen, waarbij ik de standaard beginnersfouten maak en er dus niet bepaald sprake is van de bedoelde homegene massa. Maarja, met genoeg drank er doorheen is het toch best lekker en slapen de kindjes des te beter. 
Op zaterdag naar de Oeschinensee bij Kandersteg (waar wij zo onderhand stamgast beginnen te worden). Uitgebreid lunchen, steenmannen bouwen aan de oever van het meer, flink wandelen door de prachtige omgeving en Hefe Weizen drinken bij een berghut met een gastvrouw zoals gastvrouwen horen te zijn, een huiskoe, en 10 vossenpelzen aan een haak. 
’s Zondags tenslotte nog een beetje door Bern slenteren, ijsjes eten en hatsjiekiedee het hele stel weer op de trein naar het vliegveld, terug naar Nederland. Wel stil ineens zonder die vier snuiter(tje)s.... kip
2011.06.19 De Stockhorn 
Soms vallen plannen letterlijk in het water. Zo ook dit weekend. Het plan om een 500 meter lange plaatroute (Mirrior d’Argentiere) alpien te beklimmen valt pardoes in het water als we onderaan de berg staan, en de wanden ons letterlijk tegemoet stralen van nattigheid. Daarom het Diablerets massief bewonderd, taart gegeten in een superknus berghutje in Solalex, plan B bedacht, en door de hagel terug gerend (enigszins opgelucht dat we op dat moment niet bovenin de wand zaten). Plan B is de Stockhorn beklimmen. De Stockhorn steekt als een soort gezwel uit de Alpen als je vanuit Bern aan komt rijden. Kortom, een ding dat we al heel lang eens wilden beklimmen. De Stockhorn is heel goed bereikbaar (je neemt liftje naar de top, loopt naar beneden, klimt omhoog en neemt liftje terug naar het dal, hoe suf dat ook klinkt. Wij luie klimmers kunnen dat wel waarderen). Hij zit vol mooie routes, waaronder de 'Chum u lueg', de ‘normaalroute’ die over de westgraatloopt. Een makkelijke route, zodat het niet erg is om in een bui regen terecht te komen, en normaal gesproken erg druk maar nu dus lekker niet. Om het niet te makkelijk te maken op nuts en cams geklommen. Supermooi uitzicht op het Berner Oberland en laagland en een geinige route die zeker de moeite waard is, maar eigenlijk veel te kort en te makkelijk om echt bevredigend te zijn. Heel veel prachtige routes gezien waar we zeker een keer voor terug moeten komen. kip 2011.06.11 Yvorne Drapel en niet zo veel bijzonders Wat een inspirerende titel: lezen, lezen, lezen dus!! Beetje raar en wisselvallig weer dit weekend, dus geen weer om lange en hoge klimdingen te doen. Daarom gewoon beetje sportklimmen in Yvorne Drapel vlakbij Aigle. Beetje afgespekt, en wat nieuwe routes op brokkelige rots die niet in ons topootje staan. Wel korte en leuke aanlooproute door het bos. Niet per se een aanrader, ook niet per se een afrader... Dit weekend zijn we verwend met het gezelschap van J&J. J&J zijn klimvrindjes, dus het mag geen verrassing zijn dat we gaan klimmen. De spits wordt afgebeten in de ruimbehaakte (als in veel haken per touwlengte) kalkrotsen van de Jura. Hierbij worden de wederom fijne multipitches 'La Nostalgique/l'amicale' (Sector Bonnefontaine bij La Heutte) geklommen. Grappig is dat je hierbij een makkelijke en minder makkelijke variant min of meer parallel kunt klimmen (tenminste als je met 2 touwgroepen bent) waardoor het toch nog een soort sociale aangelegenheid wordt (he getsie...).  Zaterdag’s nog een half dagje wat laffer klimmen en daarna via de toeristische route terug naar Bern. Onderweg komen we langs prachtige klimgebieden die ook nog bezocht moeten gaan worden. Ooit... Terwijl we ons staan te vergapen aan de prachtige wanden en waterval van Col de Pillon, doemt er een mannetje op uit het dal met pikzwarte handen, groezelige kleding en een letterlijk verrotte klimgordel uit zijn rugzak stekend. We twijfelen: is het een klimmer of een liftmechanicus? Het blijkt een klimmer te zijn die zojuist een ongelukje met zijn verfpot heeft gehad terwijl hij routenamen op de rotsen aan het kalken was. En hij blijkt vol te zitten met tips over mooie klimgebieden in de buurt. Terwijl we ’s avonds thuis zitten te borrelen en klimboekjes en –tijdschriften aan het doorbladeren zijn, laat Aap een foto uit het SAC-blad (Zwitserse Alpiene Club-blad) zien en zegt: ’Hey, is dat niet die kerel die we vanmiddag spraken?’. En inderdaad, hij blijkt een van de Remy-broertjes te zijn. Dat zijn helden die zo ongeveer de halve Alpen behaakt hebben!  Briljante Duitse uitdrukking geleerd van J, die Duits als moederstaal heeft: VoKuHiLa. Dat staat voor Vorne-Kurz-Hinten-Lang. Geen idee hoe we er op kwamen, maar dit is blijkbaar de Duitse benaming voor een mat. Je weet wel dat prachtige kapsel wat ergens eind vorige eeuw, ten tijde van fluoriserende kleding, Nikes Air en trainigspakken zo populair was. Heb je dan ook nog een snor, dan wordt het VoKuHiLa-OliBa (oberlippenbart). We hebben het ook over naamvallen gehad hoor, maar dit is beter blijven hangen. kip 2011.05.28-29 Bire Afgelopen weekend met pijn in ons hart de ski’s zomergereed gemaakt en ze in de kelder geparkeerd. Want ondanks dat er nog vele witte bergpieken te vinden zijn, lijkt het skiseizoen nu toch wel echt voorbij. Dat is het eigenlijk al een poos, maar wij zitten nog in de ontkenningsfase. Ons angstige vermoeden werd bevestigd toen we zaterdag in Kandersteg vroegen of we onze seizoensskipas nog konden gebruiken voor de cabinelift. Daaropvolgend werden we verwonderd aangekeken door de caissière en vroeg ze of we ons soms al erg verheugde op het aankomende skiseizoen…(oeps, en eigenlijk wel ja, kwispelkwispel) Er zijn veel redenen te bedenken om naar Kandersteg te gaan, zowel in winter als zomer. IJsklimmen is zo’n reden (check). In de sneeuw stampen en op een vuilniszak sleetje rijden (check), wandelen langs de blauwgroene Oeschinensee (check), de Blümlisalp beklimmen (later dit jaar…), en de Bire beklimmen (check) zijn andere goede redenen. De Bire is een 2502m hoge berg die hoog boven Kandersteg uittorent. We hebben jaren geleden al geconstateerd dat de Bire zo’n prominente top is die je echt wilt beklimmen als je hem ziet, en sindsdien is hij dan ook nooit helemaal uit onze gedachten verdwenen. 
Na een korte verkenningstocht op zaterdag, omdat we dachten dat er toch echt nog te veel sneeuw op de top lag en/of een natte bende zou zijn, en omdat we vermoedden dat het lang zoeken zou zijn naar de instap van de route, konden we zondag goed voorbereid aan de tocht beginnen. (Het is regelmatig enorm zoeken naar het begin van een klimroute omdat er allerlei kleine wandelpaadjes door elkaar lopen en het begin van een route niet altijd duidelijk te vinden is als je eenmaal met je neus tegen de voet van de berg aangedrukt staat) Na het bijna eerste liftje genomen te hebben en een vlotte aanloop naar de route konden we dan werkelijk beginnen aan de klauterpartij. De Bire beklim je via de zuidoost wand, en het is zo’n 450m semi-alpine genusskletterei. De eerste lengte was een soloklimfeestje waarbij we meteen 3 beteuterde touwgroepen inhaalden, die we mede dankzij onze running-belay (zekeringstechniek om tegelijkertijd te kunnen klimmen) de rest van dag ver achter ons hebben gelaten. Tenslotte werden ook wij ingehaald werden door twee lokale broertjes die de route al tig keer geklommen hadden. Wat op het moment zelf wel geruststellend was omdat we al tientallen meters geen haak gezien hadden en we ons toch echt wel begonnen af te vragen of we nog goed zaten. De beklimming is naast waanzinnig mooi, bij tijd en wijle behoorlijk luchtig met ongezekerde traverses over graslandjes, blokkenterreinen en bergrichels, waarbij je vooral niet moet bedenken wat er gebeurt als je een misstap maakt. Vanaf de top is er een niet te evenaren uitzicht op de Oeschinensee en het Blümlisalpmassief. En na de top is het tenslotte nog ruim 800m te voet af dalen naar het cabineliftje waarbij de bovenbenen flink te grazen worden genomen (pfft).  
Een prachtige klimdag, die gepast werd afgesloten met een lekkere BBQ met vrindje S en aanhang aan de Aare. kip 2011.05.21-22 Ettringen Bijscholingsweekend Adventure Climbing van de NKBV, in Ettringen. Dat is bij Koblenz (DL) in de buurt. Ettringen is een oude basalt-steengroeve. Heel hard vulkanisch gesteente met prachtige vertikale spleten, die uitermate geschikt zijn voor hand-en voetverklemmingen en het volstouwen met, jawel, nuts en friends/cams, oftewel trad/adventure climbing. Veel gedaan, veel geleerd, en inspirerende klimmers ontmoet. kip
2011.05.14-15 NL
Een weekendje Nederland vanwege feest van aap zijn ouders, dus veel familiebezoek en gezelligheid. Soort kerst alleen dan anders. phok!
2011.04.30-2011.05.07 Buoux Terwijl Nederland zich opmaakt voor Koninginnedag, begint voor de klimpies (aap zijn benaming voor onze voornamige en mijn huidige klimtrainingsgroep) de jaarlijkse gezamenlijke klimvakantie. Na lang beraad, nouja eigenlijk niet, ons lot was snel beschoren, werd er besloten om dit jaar naar Buoux te gaan. Buoux is een prachtig klimgebied met vooral veel harde sportklimroutes in Zuid-Frankrijk. Kortom alles wat ons aller klimmerhartje kan begeren. Top dat af met veel zon, heerlijk eten en drinken, een villa met een zwembad en BBQ, erg goed gezelschap, veel foute grappen en slechte verhalen (die bij dezen alsnog niet in de annalen terecht komen), en dan heb je al snel een fantastische vakantie! 
Tijdens deze vakantie ook weer een nieuwe vogelkreet geleerd, namelijk: “Polifinario!”. Nu werd mij wijsgemaakt dat deze vogellokroep bij de Krullevaar van Pluk van de Petteflet vandaan komt. Echter, nadere googlicatie (verificatie middels Google) toonde aan dat dit wel een denkbeeldige vogelterm is, maar dat deze bij Toon Hermans vandaan komt. De Krullevaar zegt namelijk: “Prrr...talieloe!”, wat natuurlijk ook veel logischer is gezien de vorm en grootte van zijn snavel. Tijdens deze zoektocht kwam ik tot mijn grote plezier op de Twitterpagina van Pluk terecht. Daarop zijn briljante tweets te vinden, zoals: “Ondanks de regen gaan we nu naar buiten. Ik ga met Zaza naar de dierendokter: pijn in pootje na gestruikeld te zijn over een boek.” of “Welke grapjas is klapbesjes op mijn raam aan het schieten?”. Ja, tegen zulke rake tweets kan weinig politicus of popster op natuurlijk. (polifinario!) kip 2011.04.28 Zomaar een donderdagavond Naast ijsklimmen, en minder spannend 'angry birden' (jaah, we hebben 3 sterren in ALLE levels, dat krijg je als je geen TV hebt, dan heb je tijd voor zinnige dingen als webloggen en angry birden...) hebben we een nieuw tijdverdrijf, namelijk hardlopen. We zitten nog in de opstartfase, dus de nadruk ligt momenteel op 'lopen' en niet zozeer op 'hard', maar fijn is het wel. Hardlopen lijkt ons (lees: aap) een goed idee om conditie op te bouwen en de benen te trainen voor de lange alpiene tochten die we in de planning hebben. En dat is het natuurlijk ook. Dus hardloopschoenen en de onvermijdelijke strakke glimbroek met fluoriserende strepen aangeschaft (rrrr), hardloopschema gedownload (hoe train ik voor een marathon in 2 maanden ;-) ), en rennen maar.
Dat rennen doen we vooralsnog langs de rivier de Aare die vlak achter ons huis stroomt, waarlangs groene weilandjes liggen waar dan weer lammetjes in liggen, en waarin, ontdekten we vanavond, bevers in zwemmen! En dat ontdekten we niet omdat we dat lazen op een bord, maar omdat we zo'n bruine rakker (viilkomm'n ind'r Schwytsch!) zagen zwemmen op een paar meter afstand...
Daar word ik dan best blij van op een gewone doordeweekse dag.
kip
Volgende week is het weer eens zover, pffft ;-) vakantie! Dit keer, klimmen met de klimpies in Buoux, dat is in de buurt van Marseille. 2011.04.23-24. Paasweekend
Klimmen en kamperen in Ponte Brolla. Ponte Brolla ligt in een groen dalletje in Zuid-Zwitserland vlak bij Locarno (wat dan weer aan bovenste puntje van het Lago Maggiore ligt), waar men dus Zwitsers, Duits en Italiaans spreekt, waar je harinkje-harinkje kampeert tijdens paasweekend, je goed kunt klimmen (als je goed kunt klimmen), en heerlijk kunt eten en drinken. Kortom, waar het goed vertoeven is.
Klimmen in Ponte Brolla doe je op Gneis...
"Gneis (uit Oud Hoogduits gneistan = fonkelen) is een middel- tot hooggradig metamorf gesteente met een geband uiterlijk. De textuur van een gneis wordt bepaald door een voorkeurs-richting waarin de kristallen liggen. Gneis ontstaat als een gesteente vaak zandsteen of graniet) onder hoge druk (>1 GPa) en temperatuur (>600 graden Celsius deformeerd wordt." http://nl.wikipedia.org/wiki/Gneis.
Maar of het graniet of zandsteen was?...
Gneis is voor ons Nederlandse klimmers die vooral de 'afgespekte' Belgische kalkrotsen, het Duitse conglomeraat gesteente, of het Luxemburgse zandsteen gewend zijn, weer something-else...
 Gneis is bruinig, soms zwartig, enorme platen, aflopende randen, grote blokken en vlakken, rechte spleten en af en toe een lekker randje. Ik voelde me dus een echte beginner. Aap daarentegen voelde zich gelukkig wat meer senang op dit gesteente. Kortom, gneis en ik zijn nog geen vriendjes, maar wat niet is kan nog komen...
's Zondags eind van de middag zijn we over een pittoreske, en schilderachtig ook, route 'op'gezakt richting het noorden via Simplonpas en Brig naar de bergen en bossen boven het plaatsje Leuk. Daar hebben we met prachtig uitzicht op de bergen aan de noordkant van het dal, voor zover dat mogelijk was door de bomen, wildgekampeerd, dat wil zeggen in de auto geslapen. In de auto slapen klinkt best erg, maar als de auto in kwestie een stationwagon Mazda is, dan is dat best prettig. <aap>En daar in het bos, na het plassen, vond ik na 20 jaar eindelijk een hertengewei (stinken zo'n ding; die werd dus na 14 uur in ons bezit te zijn geweest zonder pardon weer uit de auto geflikkerd).</aap>
 De volgende dag moest er natuurlijk weer geklommen worden. Vandaag weer wat nieuws op het programma, namelijk Tufsteen: "Tufsteen, tuf of tuffiet is een sedimentair gesteente van vulkanisch materiaal; vulkanoklastisch gesteente. Het kan bestaan uit verschillende componenten, maar de matrix is vulkanische as. Hierin zijn gesteentefragmenten van de vulkaan of het omringende gesteente te vinden. Ook vulkanisch glas (obsidiaan) wordt in tuffiet aangetroffen." http://nl.wikipedia.org/wiki/Tufsteen
Tufsteen is te gek. Tufsteen is hobbelig, superruw doordat het allemaal kleine puntjes heeft, maar daardoor ook vlijmscherp! Iets te scherp voor onze nog niet vereelte vingertoppen die nog supergevoelig waren van de dagen daarvoor... Aap heeft zich nog enigszins uitgesloofd in de wanden van Brentchen, maar ik heb vooral van het voorjaarszonnetje genoten. Daarna natuurlijk tijd voor een late en dus zeer uitgebreide lunch in het met oerlelijke gebouwen volgestampte Leukerbad, wat werkelijk adembenemend mooi ligt temidden van een cirque van kaarsrechte en superhoge rotswanden, oneuropees gewoon... Klaarblijkelijk loopt er de langste (8 uur) klettersteig van Schweiz, dus hier komen we zeker een keer terug. Of er ook rotsgeklommen kan worden hebben we nog niet uitgezocht, maar als het kan, dan is het 'HARD' - inderdaad met hoofdletters. <aap>het schijnt dat er ook geweien te vinden zijn, zo langs de kant van de weg...</aap> kip 2011.04.16-17. Familie Kip
Dit wederom zomerse lenteweekend is het dan eindelijk zover. We worden vereerd met een bezoekje van vader R en moeder J, in dit blog ook wel de ouders van kip genoemd. Na de voor mijn ouders schijnbaar onvermijdelijke omwegen over Duitse landweggetjes, en bijzondere kampeerplekken, staan ze op de late vrijdagmiddag op de stoep met de camper, waarbij uiteraard hondje Grover en hond Luca niet mogen ontbreken.
Vrijdagavond prachtig verrassingsmenu gegeten in Bern in de Metzgereistuebli. En ook voor mijn ouders blijkt de volgende ochtend dat dat voldoende Bernse site-seeing is voor het weekend.
Op zaterochtend werd getogen richting de rotswanden van Meiringen, want er moest natuurlijk geklommen worden. Niet omdat mijn ouders dat kunnen, maar juist omdat ze dat niet kunnen.
Het blijft een raadsel waarom vader R en moeder J een half uur eerder vertrokken met de camper, maar desondanks een half uur later aankwamen in Meiringen. Zeker gezien het nog geen anderhalf uur rijden is, en aap en ik ons wonderbaarlijk goed aan de Zwitserse maximale snelheden houden.
Hoedanook, vader R blijkt wederom een begenadigd klimmer, die met hoed op, en al bibberende knieen en ellebogen gebruikend zijn mannetje staat. De 'bravo' die hij na terugkomst op de grond toegeroepen krijgt van een Zwitserse medeklimmer is dan ook geheel terecht. Na een beetje topropen is het tijd voor het echte werk, en wordt er gemultipitched. Dat de waardering van de route in de klimtopo niet geheel overeenkomt met de werkelijke gradatie wordt hierbij vernuftig teniet gedaan door veelvuldig op haken te staan en aan setjes te hijsen. Als artifieel klimmen niet al bestond, dan was het hierbij door vader R uitgevonden. Abseilen staat natuurlijk ook op het programma, en als je dat dan toch de eerste keer doet, dan moet het lang en steil, kortom 50 meter recht naar beneden. Na een eerste uitglijder waarbij vader R een mooie zijwaartse kennismaking met de rots maakt (en naar het schijnt een grotere blauwe plek oploopt dan ik tijdens mijn skiklettertour), wordt er gevraagd of er ook een andere manier is om beneden te komen. 'Nee, die is er niet.' Vader R die normaal gesproken een behoorlijk rood hoofd heeft, komt na 50 meter abseilen zowaar met een pips gezicht beneden, want het was toch wel een beetje spannend. Pips of niet, ik ben apentrots!
En mocht je je afvragen waar moeder J was, die zat beneden aan de rots af en toe met bibberende handjes een foto te maken, vond het vooral 'helemaal niks', maar heeft toegezegd de volgende keer ook omhoog te gaan. Dus daar houden we haar graag aan.
Op zondag, na een overnachting in camper en tent aan de Lungerersee, een prachtige en lange wandeling gemaakt in de omgeving. Afgetopt met een creabea ceasar-salade en een goed glas Grüner Veltliner, is het een prachtig weekend. Waarbij er met pijn in mijn hartje afscheid genomen wordt op de camping, en wij weer richting Bern vertrekken.
kip
Het zomerse weekeinde van 2011.04.09-10 hebben we ons buitenklimseizoen geopend met een afgebroken poging in een verder mooie route (welke niet in Filidor: Plaisir Jura staat, maar wel in de Kletterführer Berner Jura, Biel/Bienne - Moutier, welke thans buiten bereik in de auto ligt).
Wel klommen we L'Amicale 6b+ op Bonnes Fontaines. Deze 140m lange pilaar/plaat/genuesskletter route stijgt links en rechts van La Nostalgique die we strak een half jaar geleden klommen. Hoewel we beiden wel het idee hadden een 6b te klimmen viel het ons beiden erg mee, gezien de tijd die we in de sneeuw en dus niet in de klimhal hebben doorgebracht de afgelopen maanden.
Of de opening van het klimseizoen een sluiting van het skiseizoen betekent is nog niet gezegd. Het schijnt weer te sneeuwen en over anderhalve week is het Pasen, D vraagt of we weer meegaan toerskien...
aap
Donderdag 2011.03.31, de vooravond van een nieuw avontuur. Na de dag skiën-met-de-klimpies in Les 3 Vallees besluiten J (van Jut&Jul) en D zeker nog een weekeind te gaan skitouren dit seizoen, andere J gaat ook mee. En wij ook. Logistiek, planning en communicatie blijken niet de sterkste punten van het gezelschap (van managers, ingenieurs en anderzins hoogopgeleiden), maar op woensdag is het plan zo duidelijk dat er hutten gereserveerd kunnen worden.
Startpunt is Realp, eerste stop de Albert Heim huette [een 'e' achter een klinker kan men in plaats van een umlaut er boven schrijven, leerde ik onlangs], waarna we doorsteken via de Winterluecke (en Lochberg) naar de Chelenalphuette om via de Sustenlimi (en eventueel de Sustenhorn) naar Steingletscher af te dalen (zie hier voor kaartmateriaal, van zuid naar noord).
Donderdagmiddag doe ik vroeg de laptop dicht, en kopen we uiteindelijk na wikken en wegen (kraken en piepen) toerskischoenen [skischoenen met bergschoen features, zoals rubber zool en loop modus] en huren we toerski's. Over de ski's zijn we een moment huiverig, want niets skiet zoals je eige fijne latten, maar de Movement Element Fire's met Diamir Eagle bindingen (en colltex vellen om de plug compleet te maken) bleken iig wat mij betreft een fijn stel latten.
Vlot proppen we onze spullenboel in 30 liter kleine rugzakken, daarbij onderbroek tegen stijgijzer afwegend, en springen we in vol ski ornaat in de bus om de laatste trein naar Realp te halen. Aldaar blijkt J al aanwezig in het hotel. Gastvrijheid heeft blijkbaar zijn grenzen, maar een bier drinken we in ieder geval wel. Net als we ons afvragen of J en D nog zullen komen rolt er een nederlands-beplaatte wagen Realp binnen, en drinken we nu voltallig nog een bier. We besluiten er allemaal veel zin in te hebben en bakkeleien wat over de vertrektijd, een dagelijks ritueel, zal later blijken.
 Vrijdag ochtend bij het krieken van de dag heeft de waardin nog steeds een beurt nodig, maar van ons krijgt ze die niet, wij gaan vort! De weg naar de Furkapas is gesloten wegens sneeuw, wat betekent dat wij er op ski's wel overheen kunnen. Ergens halverweg trekken we de echte bergen in richting de Albert Heim huette. Kip, en ik in mindere mate, moeten nog wennen aan het materiaal en de techniek dus wij haken vroeg in de middag af als de heren nog de Tiefengletscher bestijgen en afskien. Wij wanen ons ondertussen alleen en betrekkelijk gelukkig in een totaal wit landschap met grijs-wit-blauwe coulissen. We trekken ons eigen spoor richting de hut en wagen nog een afdaling van 5 bochten om de ski's (of onszelf) te testen, en arriveren precies om biertijd bij de hut, alwaar blijkt dat gastvrijheid op hoogte leeft. Als het herentrio zich weer bij ons voegt is het ook biertijd, en kort daarna etenstijd. Het plan voor zaterdag wordt met de huettenwart besproken, welke ons verzekert dat vroeg vertrekken een must is vanwege lawinegevaarlijke steile zuidhellingen die we voor 11 uur achter ons moeten hebben gelaten. Een respectabele tocht wacht ons, en we slapen als babyolifantjes tot een uur voor zonsopgang.
Huttenontbijt, tas inpakken, gearing up, pieps-check en we kunnen los: erste strecke is een afdaling in schemerlicht door een bijna onaangeroerd sneeuwdek, meanderend door een besneeuwd blokkenveld. Behoorlijk mooi dus. Hierna de klim: ruim 700 hoogtemeters moeten we omhoog, steeds steiler. De sneeuw is nog hard bevroren dus we doen naast de steigvellen ook de harscheisen onder de skis.
 Op de col aangekomen hebben de drie heren de opties al uitgedacht: de Lochhorn op met 2 sets stijgijzers op 5 man -hoogst onwenselijk- of een alternatieve afdaling door het op stukken fatsoenlijk steile Winteregg couloir -moeilijk en fijn-.  Puntje van zorg echter voor de Winteregg optie is een gigantisch, lawinegevoelig sneeuwveld waar we langs maar ook onderlangs zullen moeten. Voorzichtigheid is dus geboden. Onder de bezielende leiding van D dalen we af. Kip heeft meer pap dan kracht in de beentjes wegens 700m stijgen maar wordt vakkundig gecoached door J. Na de steilte en gevaarlijkheid rest ons nog de Damma vallei om uit te skien, aan welk einde we een bad en lunch aan de rand van een bergbeekje genieten (koud! resp. kaas!).
Het is 11.30u en we zijn op de helft van onze tocht. De gevaarlijke, lawinegevoelige zuidhellingen waar we voorbij moeten zijn (we hebben het gehaald!) blijken nagenoeg sneeuwvrij... Een geringe kans op steenslag door spelende geiten lijkt ons aannemelijk, maar natte sneeuw gibt es nicht.
Een wandeling van 4 km en een klim van 300m scheiden ons nog van de Chelenalphuette. De eerste kilometer blijkt een labyrinth van boompjes, rotsen en kale of kleffe sneeuwhelling. De brandende zon en de al genoten ochtendgymnastiek maken het er niet beter op. Kip neemt zich danook voor nooit meer te gaan toerskien. Ik bijt spreekwoordelijk op mijn tong. De volgende kilometers worden mooi, belachelijk mooi. Met overhangende gletschers links en rechts, vlot en soepel glijdend over een sneeuwbrug over de Chelenreuss, waardoor je soms het water onder je hoort kolken (he, waar is hier een trein?!) en slingerend tussen rotsblokken door waarop ijskristallen bloeien heeft zelfs kip het weer naar haar zin.
Maar die zon, de hitte... Redelijk moe komen we bij het laatste en zwaarste deel van de route aan. De hut ligt recht boven ons, 300 hoogtemeters maar, 1 uur. Maar in de zon, na 8 uur actief te zijn, met een fatsoenlijk bepakte rugzak waar nu ook nog eens de ski's opgesjord worden, op veredelde skischoenen een deels nat, deels besneeuwd pad omhoog klimmen... not everyone's favorite snack. Een goede 200 meter hoger schelden kip en ik elkaar danook de huid vol, om een goede 50 meter hoger, nu in het zicht van de hut, tegen elkaar aan te zitten en weer allerbeste vrindjes te zijn. De laatste 50 meter zijn nog zwaar maar ook nu komen we weer precies om bier uur aan. 's Avonds krijgen we van Josine kaasfondue met kirsch, met brood en ananas, bakkeleien we over de vertrektijd en besluiten we dat wij getweeen vroeg vertrekken en de drie heren 45" vroeger, zodat zij de Sustenhorn kunnen beklimmen en we elkaar weer onmoeten op het Sustenlimi.
's Zondags vertrekken de heren zoals gepland vroeg, draaien wij ons nog een keer om en vertrekken dan ook na ons ontbijt. De hut ligt op 2350 meter hoogte en we moeten naar 3129, de route gaat strak achter de hut steil omhoog, er ligt genoeg sneeuw dus we hebben de ski's (met vellen en harscheisen) onder, maar de helling is keihard bevroren en we moeten heel voorzichtig de ene na de andere ski vooruit schuiven...
aap
En zo kan het gebeuren dat je het ene moment 'vrolijk' op je latjes staat, en het volgende moment head-first naar beneden schuift over een ijzige helling. Gelukkig volgden al snel de rotsen die naast een effectieve stuiterondergrond, ook goede houvast bleken te bieden voor mijn inmiddels zeer grijpgrage handen, en kon ik mijzelf een enkeltje couloir met slechte afloop besparen. De spreekwoordelijke kleerscheuren en blauwe plekken zijn niet uitgebleven, alsook niet een flinke jankpartij. Nadat aap mijn ski en een harscheisen uit het couloir gevist had, en ik in de tussentijd geconcludeerde dat de alternatieve tocht van terug via de hut, en een teringeind lopen op de latten/met de latten op de rug naar het einde van het dal erg onaanlokkelijk was, hebben we onze tocht met frisse moed en verscherpte concentratie voortgezet.
 Na een indrukwekkende tocht van rotsklauteren en op de ski's over enorme sneeuwvelden lopen in de brandende zon, konden wij enkele uren, honderden hoogtemeters en een flinke pint zweet later onze vrolikke vrindjes op de col begroeten, die op hetzelfde moment van de Sustenhorn afgedaald kwamen. Na een fijn ontbijtje op de col gegeten te hebben kon het echte werk beginnen: klimgordel aan, vellen af, schoenen op de skistand, en de kilometers lange Steingletscher afskien! Wat een zaligheid!
Na een onevenaarbare afdaling, was het lunchtijd (lees: biertijd), en helaas ook tijd om afscheid te nemen van vrindje D en J die voornemens waren nog een paar dagen verder te toeren.
Op de ski's de prachtige Sustenpass verder afgedaald, alwaar wij opgewacht werden door een taxi die ons vervolgens dropte in Meiringen. Hier namen we afscheid van J, die via Zurich terug naar Nederland zou vliegen en namen wij de pittoreske Panoramabahn (en schilderachtig ook!) richting Bern.
kip & aap
Skiën of klimmen, klimmen of skiën? Rondom 2011.03.25-28 was het dolle boel hier, want M&F kwamen spelen. Kip en ik proberen doordeweeks vaak gewoon te werken, dus toen F&M die Schweiz ingevlogen werden zaten wij nog aan ons bureau gekluisterd. Met de bagage gedropd en de binnenstad aangewezen wisten F&M precies dat te vinden wat Bern Bern maakt. Naar verluid hebben ze de berenkuil net niet gehaald, maar wel de Maart-voorraad bier, kaas en wijn van Luce op het Waisenhausplatz opgemaakt. Toen ook kip en ik uit waren hebben we allen tezamen nog een bier (of twee) gedronken en plannen voor het weekeinde gemaakt. Skieen of klimmen, klimmen of skieen? Na nog een wijntje en een berg kaas en natte-hond (worst die naar, jawel, natte hond ruikt) besloten we uiteindelijk tot skieen/boarden, in het immer sneeuwzekere Murren...
...waar het zaterdagochtend kaal, hard, koud, ellendig en 1 wolkenzee was. Maar niet zo ellendig, koud, hard en kaal dat we er niet een beetje van konden genieten. M&F, beiden begenadigd wintersporters en ongehinderd door ruime ervaring kwamen niet alleen heelhuids maar ook nog eens bijzonder fatsoenlijk van de Piz Gloria super piste af, maar bleken er wel een handje van te hebben tegen elkaar op te botsen. We besloten om, daar het zicht toch ellendig en de piste hard en hobbelig was, met de piepsen te oefenen.
's Middags klaarde het op en werd het leven weer een groot feest. Waar we eerder nog een roodwit lint moesten negeren om ons faforiete steile buckelveld te bereiken was nu een officiele, nog steilere mega-buckel piste! Hoewel we allemaal meerdere spectaculaire stuiters hebben gemaakt was de winnaar van de valwedstrijd M die meerdere 360's kan maken, haar ski's 6 meter hoger op kan halen en lachend door kan skieen in de volgende gapende post-buckel afgrond. Respect ouwe! Ook blijkt F een begenadigd boarder, wat alleen maar onderstreept wordt door het feit dat hij een manier heeft gevonden om niet de hele tijd op de piste te zitten (we hebben nog wat vriendjes die daar wat van kunnen leren!).
Het plan voor zondag smeedden we tijdens 'something like cheese' en later bij het avondeten (something with cheese). De opinie concentreerde zich rond het beklimmen van de westgraad van de Stockhorn, of iets dergelijks, maar Zondagsochtend hebben we dat plan omgegooid toen webcam informatie een sneeuwrijke anstieg deed vermoeden. Adelboden dus! Hoewel de sneeuw (eufemistisch aangeduid als lentesneeuw) zacht was en de pistes als witte slangen tussen het groen slingerden hebben we ook daar een superdag gehad. F vertelde vrijdag van de iPhone app die skistatistieken bijhoudt, en dat M daamee 83km/u geklokt had. Nieuwsgierig naar hoe snel snel is heb ik zaterdag en zondags ook met zulks rondgegleden (maar vaak vergeten 'm van de pauzestand te halen), maar kwam niet over een terminal velocity van 71.1km/h. Een mooie uitdaging voor het volgende seizoen dus! Maandags mochten kip en ik weer aan den arbeid, F&M vertrokken 's middags weer richting het Utrechtse. Ze komen nog een keertje bij ons in de achtertuin spelen, als er poedersneeuw licht, of er een 4000er beklommen moet worden, ofzo.
aap
Hoewel mijn ouders erg te spreken zijn over het feit dat ik gemiddeld elke twee weken even bel zijn ze op 2011.03.18 afgereisd om met eigen ogen te zien hoe en waarom kip en ik ons het leven in Bern tot ons genoegen maken. E, mijn moeder, schroomde niet om alvast een programma samengesteld te hebben, wat gelukkig redelijk samenviel met het program wat wij in petto hadden. Erg stads zijn mijn ouders, net als wij overigens, geloof ik nooit geweest, dus de avondlijke wandeling door Bern met aansluitend fondue diner bleek genoeg Bern-exposure om beeldvormend te zijn betreffende onze domiciliekeuze. Zaterdags wilden we hen graag laten zien waarom we echt naar Zwitserland verkast zijn, in de vorm van het Berner Oberland.
Na weken sneeuwabstinentie viel er zaterdag eindelijk weer poeder, wat de wandeling boven de Schwarzsee toch nog een stukje specialer maakte. Met meestal minder dan 100m zicht en geen kaart op zak hebben we een klassieke heen-en-weer tocht gelopen, wat helemaal niet erg is want en retour zie je toch weer andere dingen dan op de heenweg. Geen terugweg van zulks een tocht is compleet zonder kaas en worst te hebben gegeten bij een uitgelezen lokale kroeg waar de Heidi naast bijzonder schattig (en waarschijnlijk rondborstig, met vlechten, ik weet het niet meer precies) te zijn ook bijzonder plat en onbegrijpelijk schweizerdeutsch praat en bier omgooit. Toppe men zulks af met een intocht in Bern via de Koniz-route (vergelijk Amsterdam binnen te komen via Kuddelstaart, of Utrecht via Westbroek), en wuive men daarbij naar het gebouw mijner weekdagelijkse arbeid, dan noeme men zulks "een fijne dag", zeker waneer deze afgesloten wordt met een diner met Vacherin Mont d'Or en bijbehorende heerlijkheden.
Des zondags doelden we op een wandeling naar de Oeschinensee boven Kandersteg, maar toegeslagen zwitserficatie in mij belette het me met een goed gevoel de borden 'verboden voor voetgangers; piste' te negeren, waarna we forellen zijn gaan eten aan de Blausee. Een smakelijke maar enigszins overprijsde aangelegenheid. Hoewel, de Blausee, waar de forellen bioligisch en alpien gekweekt worden, en de forellen zelf alsmede de directe omgeving zijn een bezoekje zeker waard.
J&E hebben nog een geweldige week in Kandergrund en weide omgeving gehad, en wij mochten weer aan het werk...
aap
Van 2011.03.06 tot 2011.03.12 was daar de langverwachte en soms gevreesde Toerski-/freeride cursus bij Martijn Schell, of toch Francois Lombard? Zoals in eerdere epistels duidelijk zal zijn geworden was dit de week waar we vanaf de eerste sneeuw naar toe gewerkt hadden. De anfahrt naar de Pelvoux, alwaar we de hele week in Gite la Blanche vertoefden is vanuit Bern vrij kort, vandaar dat een scenic detour over Chamonix programmapunt no 1 werd. Men kan het slechter treffen dan met uitzicht op de 'highest mountain in Europe' op een terras in de volle zon een eenvoudige doch voedzame dejeuner te genieten. Geheel volgens plan ontmoetten we 's avonds onze tochtgenoten en Francois -Babar- Lombard, de skigod van de week.
 Francois bleek een geweldig leuke fransman, skileraar en gids, onze tochtgenoten bleken deels af te haken en deels prima om aan te haken. Howel de sneeuwcondities dit jaar niet helemaal optimaal zijn hebben we elke dag een aantal mooi afdalingen gemaakt, in goede en minder goede sneeuw, wat voor het didactische aspect dan weer een voordeel is. Er is overigens ook aangetoond dat, net als powder en springsnow (een mooie benaming voor natte papsneeuw), ook bergstruiken een soort sneeuw zijn, waar je of overheen kan skiën of vanaf kunt vallen. Voor een foto-impressie, zie hier.
 aap
Zaterdag 2011.02.26
Vandaag is aan mij de niet twijfelachtige eer gevallen om de weblog te vullen. Ik heb namelijk de deal met aap gesloten dat hij gaat stofzuigen en ik ga webloggen. Ja, ik weet ook niet waar dat meer over zegt, over aap zijn hekel aan webloggen of over zijn plezier in stofzuigen... Hoedanook, ik vind het een goeie deal! (En jullie hopelijk ook)
Vandaag maar weer eens geskied. Heh getsie! Maar met al die verse sneeuw zou het een belediging voor moeder natuur en de pistenbully-chauffeur zijn om er niet doorheen te roetsen. Dus dat hebben we veelvuldig gedaan. Vorige week nog met vriendinnetje I in Murren met 0.0 zicht in een sneeuwbui over een met een dikke laag tiefschnee bedekte piste geroetst, maar vandaag weer blauwe lucht met her en der een wolk. (Bizar overigens, hoe je je met slecht zicht als een vis-met-evenwichtsstoornis-in-het-water kan voelen, om op een gewoonweg vlak stuk piste enorm onnozel op je plaat te gaan.)
Tragisch hoogtepunt van ons ski-avontuur van vandaag was toch wel de enorme botsing die aap en ik met elkaar(!) op de piste maakten, waar we misschien ooit nog eens hartelijk om kunnen lachen, maar vandaag nog niet ;-). Hoedanook, ik maakte weer eens een onverwachte move, en aap zat me weer eens te dicht op de hielen, dus dat ging niet helemaal goed... Aap een dikke duim (voorzover hij die niet al had), en ik met mijn kopperd (waar gelukkig een helmpje op zat) op de piste (waar gelukkig een vers laagje sneeuw op lag). Dus na de zwitsers een nieuw woord te hebben geleerd, een eventjes heftig bonkend hoofd en een eventjes zeer zielige duim, tijd voor lunch in ons nieuwe favoriete piste-restaurant.
Op de terugweg naar Bern eindelijk een skihelm voor aap zijn eierhoofdje gevonden. Appelgroen, dus ik kan hem eindelijk herkennen aan zijn groene keppeltje ipv zijn Eddie-the-Eagle skistijl (http://www.youtube.com/watch?v=A7MmJIy0bjo, E.t.E. was waarschijnlijk zo'n dappere springer omdat 'ie gewoon geen kloot zag. EN hij werd steeds populairder naarmate hij slechter ging springen. EN hij heeft een liedje in het Fins opgenomen terwijl hij geen Fins spreekt.(Serieus, dat bedenk je toch niet!)) Jullie begrijpen natuurlijk dat ik stiekum gewoon stinkjaloers ben op aap zijn skikwaliteiten (en eenieder die mij en aap een beetje kent weet dat dit nou eens geen grap is).
Maar dus ijsklimmen... <verliefde zucht> Hoe tof kan iets zijn? IJsklimmen mag zonder twijfel op de hadden-we-dat-maar-eerder-geweten lijst (die onder andere gevuld wordt door sportklimmen, alpinisme, skien, duiken, in Bern wonen, en nu kan ik natuurlijk nog wat niet-voor-kinder-oortjes-geschikte zaken noemen, maar dat doe ik dus niet :-). Ik hoor aap wel zojuist "Stofzuigen!" roepen...Wat een bijzondere man is het toch...).
Om een kort verhaal wat langer te maken. IJsklimmen is werkelijk helemaal te gek! Het is enorm fascinerend om, met name als je rotsklimmen gewend bent, op materie bezig te zijn waar je gewoon de punten van je stijgijzers in kan stampen, zodat je op een vertikaal spiegelglad oppervlakte toch comfi op je voeten kunt staan. En waar je, met de ijsbijlen als een verlengde van je armen, je op kunt trekken aan miniscule randjes. En waar je gewoon een paar ijsschroeven in de wand draait om een ijzersterk (tussen)zekeringspunt te maken. En waar je, als je even je balans verliest, gewoon je ijsbijl de wand in rost en dan is er niets meer aan 't handje. Echt weer zo iets waarvan ik dacht: "Daar ga ik echt nooit aan beginnen, veel te gevaarlijk"oals off piste skien en met nuts en friends klimmen...), maar wat in werkelijk helemaal niet per se erg gevaarlijk, maar vooral heel erg leuk is. Kortom, een nieuwe hobbby!
Een kleine impressie:
Dinsdag 2011.02.15 mijn verjaardagskado geincasseerd; ijsklimmen! Tommy de bergfuhrer heeft ons alles geleerd wat we moeten weten (zou het?) en nu zijn we ook aan ijsklimmen verslaafd. Er op rekenend dat de initiele roes aanblijft en we dus binnenkort grof geld uit moeten geven om ijsbijlen en -schroeven hiernaast een plug van de Nederlandse online webshop, Outdorado.nl, die vooralsnog de beste prijs rekent voor zulk fijns. Ik heb eerder al klimschoenen bij hen besteld (als je toch al weet wat je wilt in welke maat dan is prijs de enige differentiator, nietwaar) en naar tevredenheid geholpen. Tommy had drie sets bijlen bij zich, Petzl Quarks, Petzl Nomics en Black Diamond Vipers. De Vipers vonden we allebei niet geweldig en hoewel we beiden de Nomics erg lekker vonden klimmen heb ik nu bij Outdorado twee Quarks besteld, die zijn namelijk meer all-round in te zetten, dus ook als (korte) pickel. De Nomics zijn echt bijlen voor het verticale. De bijlen waren niet op voorraad dus laten nog een paar extra dagjes op zich wachten. Da's ook niet zo erg want ik laat ze door mijn ouders meenemen naar Bern, ijsklimmen doen we namelijk voorlopig niet want er is... VERSE SNEEUW!
Foto's en meer over het dagje ijsklimmen volgen nog...
  Foto links: ons huis (op de 3e verdieping). Foto rechts: ons huis in de reflectie van de aangrenzende hogeschool
Zondag 2011.02.13
Kip is Thais aan het koken (of dat was het plan op een goed moment) en we zijn moe, van het buitenspelen ja. Thais koken is het logische vervolg op Indiaas koken. Anderhalve week geleden was dat namelijk een groot success, een success alleen in grootte geevenaard door het volume. We aten een goede vijf dagen heerlijke Saag Paneer en Vegetable Korma.
Gisteren 2011.02.12 probeerden we natuurlijk te skiën. Dat was echter droevenis alom daar men hier geen skihallen heeft zoals in Nederland. Hier moeten we het nog ouderwets met natuursneeuw doen, en daar de laatste sneeuwvan niet alleen karig maar ook van twee weken geleden is is het vooral 'bio-slalommen' dezer dagen. "Vrouw Holle is spaarzaam' zegt men op zijn Zwitsers (een beetje kneuterig zijn ze wel ja). Ik was in de stellige overtuiging dat in ieder geval Murren nog goed in het wit zou zitten en zo togen we om 07:00 richting de Stechelberg-kabelbaan. Een week lang had ik bedacht wat we allemaal konden verbeteren aan onze skitechniek, die best goed is, maar altijd beter kan. Zulks ingegeven door mijn ontdekking van meneer Carl Owen's site, welke qua inhoud lijkt op mijn eerdere ontdekkig van het 'How I Ski' boek, maar net weer anders. (En natuurlijk heben beide heren gelijk, en is de waarheid net wat anders... daarover later wellicht meer.)
Een druk trainingsprogramma dus, wat meteen door kip om zeep werd geholpen toen bleek dat het heel saai was. Daarom dus 'gewoon' geskied. Gezien de niet geweldige toestand van de piste en de wel geweldige zonneschijn hebben we de dag voor een groot deel zonnend doorgebracht, zelfs ik nadat ik mijn ski's op een stuk rots open had gehaald. 's Avonds film en pizza genuttigd bij vrind en collega S. Daarbij hebben we geleerd dat het Turks, zoals het Inuit 20 woorden voor sneeuw heeft, een oneindige woordenschat voor de aanduiding van scheten heeft.
Vandaag een liftende snuiter opgepikt. We waren op weg een stuk te wandelen in het Emmenthal (van die weeige zoete kaas die vooral floreert in combinatie met andere, smakelijkere, kazen en wijn (maar gelukkig wel veel gaten heeft)) en kunnen het meestal niet weerstaan lifters mee te nemen. Deze was echter een ongewoon tragisch geval... Thoore heette hij, was Noors, bezig te interrailen (jaar of 35-40 was 'ie schat ik) en was bestolen van 'alles' in Zurich. Volgens hem waren de Zwitserse authoriteiten alles behalve behulpvaardig en moest hij nu naar Bergamo. Een aannemelijk verhaal dus en we hebben hem uiteindelijk in Thun op de trein gezet met wat zakgeld. Nu maar afwachten hoe dat experiment in menselijke eerlijkheid zich ontwikkelt, de opgegeven naam, email adres, telefoonnummer en adres laten zich in ieder geval met geen mogelijkheid googlen, het hangt dus van Thoore af of onze lening een gift blijkt.
Aansluitend toch het Emmenthal bereikt en een heel fijn stuk gewandeld en bedacht hoe ons leven er uit mag zien over een jaar of vijf .
aap
  Links: Uitzicht over de 'oude stad' vanaf de Lorrainebrug tijdens de winterschemer,
met het silhouet van de alpen in de verte.
Rechts: twee vreemde snuiters.
Donderdag 2011.02.03 vrij genomen en geskied en geklommen. Vrijdags weer geskied. Zaterdags... geskied, maar nu in het kader van een team uitje van mijn werk. Dit mocht in Murren plaatsvinden, thuis van klassiekers als de opnamelocatie van 'In he majesties Service', het restaurant rotande 'Piz Gloria' en last but not least de 'inferno run'. Deze laatste hadden wij stiekem vrijdags al verkend en schroomden dus niet de bijna overhangende steilheid van deze donker-zwarte piste te betreden. Hij is fijn. 's Zaterdagsavonds nog even naar les 3 vallees gereden om snuiters J&J, E, J en amis de nos amis D te ontmoeten. Zondags off-piste gespeeld met J en D, en geleerd dat er nog veel te leren valt...
aap
[waarschuwing: vermoeid geschreven proza, whisky hielp niet bij het schrijven, allicht wel bij het lezen]
2011.01.23 20:00 uur en ik dacht zojuist dat naar bed gaan een goed idee was. Althans, tot de realisatie dat het nog niet eens kinderbedtijd is aanklopte. Dus; wat doet een aap als hij alleen thuis is, gewassen en geschoren, voldaan van het eten en het drinken en moe van het buitenspelen? Precies, dan vermand hij zich en bloggt een verhaaltje. Vanmiddag had ik een soortgelijke ervaring. Aangezien kip's mams morgen verjaart (dikke knuffel vanuit Bern) vloog kip vanmorgen al nederlandwaards. Ik besloot danook alle pistes van het deelgebied Adelboden-Lenk te skiën in een (zon)dag.
Na ontbijt met havermoutpap (krachtvoer!) en thee en kip op het station afgezet te hebben (kuskus daaag) reed ik dus opgewonden richting Adelboden. Zo opgewonden zelfs dat ik naar Lenk reed en niet naar Adelboden! (a. Hoe had mijn dag eruit gezien als ik de zoom-mobiel bij het stank-hotel in Adelboden had geparkeerd en niet bij de space-terminal van Lenk-Metsch? of b. Who cares, potato-tomato)
Daar ik halverwege de ochtend met mach 2 uit een piste was komen zetten (wie verwacht danook dat als twee pistes bij elkaar komen de ene rechtdoor gaat en de andere een haakse bocht maakt) was mijn ambitie wat meer in overeenstemming met mijn locatiekennis en vaardigheid. Ik besloot mijn plan verder door te zetten, zij het op maximaal mach 1.5 (bedenk wel dat ik des ochtends de K2 Apache Crossfire Ltd 177cm ondergebonden had en snelheden onder de mach 1 daardoor onberijkbaar waren). Nog nog wat gejakker werd ik toch wat moe en toog richting zoom-mobiel, bedacht me (voor de oplettende lezer: de soortgelijke ervaring uit de eerste paragraaf) en jakkerde er nog wat afdalingen bij.
Het is ongelofelijk fijn om op een zondagmiddag de keuze te hebben tussen naar huis gaan of nog wat skiën, waarbij beide opties even vrij zijn van zedenprekende overwegingen als 'nu kan het nog' of 'er moet nog X'.
De teller bleef om 15:00h steken (wegens geanticipeerde vermoeidheid, ik moest immers ook nog naar huis sturen) op 7 blauwe, 10 rode en 4 zwarte pistes, wat een heerlijke dag... Ik heb zelfs voor de laatste afdaling nog even om me heen gekeken, genoten zoals dat heet, en me daarbij erg blij gevoeld.
 Gisteren 2011.01.22 hebben we in Grindelwald op de latten gestaan. Aangezien het sinds weken weer gesneeuwd had waren de pistes ook daar in een stuk betere conditie dan de week ervoor toen we er ook waren maar skien meer schaatsen was en we beiden enorm lelijk werden omdat we daar toch niet op ingetekend hadden. In Grindelwald hebben we veel meters gemaakt (zoals dat heet) en kip gedrilled. Het drillen heeft ambivalente resultaten opgeleverd; kip skiet nog weer beter, maar heeft ook genoten, en dat laatste kan toch niet de bedoeling zijn, zeker niet gezien de stukken laagvliegen over harde piste wat we gedaan hebben. Tsk, genieten! Foei! (Voor straf op 1 been skiën...) Ik belandde overigens in de netten wegens achteruit skien. Zoals bij vallen vooral het neerkomen pijn doet is bij achteruit skiën vooral het kijken moeilijk (en het neerkomen genant).
 In plaats van verder ijsskieen hebben we op 2011.01.15 een stuk gewandeld naar nergens en terug.
Aap
2011.01.02-08 Les 3 Vallées
De eerste week van dit jaar hebben we traditioneel in Les 3 Vallées met vrienden gewintersport.
 Daarbij bleef verse sneeuw uit en moesten we steeds verder weg trekken om lekkere pistes te vinden (als een soort post-modernistische pre-historische jagers-wintersporters) maar dat lukte. Hoewel we wel geprobeerd hebben de traditionele strijde tussen boarders en skiers op te laten laaien is het een week zonder harde strijd geworden (we waren als skiers danook in de minderheid). De stamppotten en het weerwolven verschenen wel zoals vereist ten tonele.
Op de terugweg nog 'even' Chamonix aangedaan. Jammer genoeg zat het wolkendek een blik op de Mont Blanc (de haiest mauntain of Joerup) in de weg, maar de scenic route naar en van was ook heel fijn.
aap |
