Op hemelvaartsdag de Arête de Somêtres bij Doubs (Bielle) beklommen. Een lange, makkelijke en mooie alpiene graatroute in de Jura.

De rest van de dag gefietst, op de camping gehangen, echt-hoe-vaak-kun-je-een-voetbal-in-de-boom-schieten-?, rondgewandeld in Grindelwald, en uit eten geweest. ‘s Zondags beetje rondgecruisd, gewandeld en bij de Brienzersee gepicknickt. En toen was het tijd om afscheid te nemen :-(.

Mooi weer, en nog te veel energie, dus in een uur de 800hm naar de top van de Simmelflue gemaakt (een wandeling/klettersteig boven de Thunerseem), en toen in een uur weer naar beneden.

Vader en moeder Kip op bezoek. Wandelen bij de Oeschinensee, kamperen en wandelen bij de prachtige Arnensee bij Gsteig in de buurt. Een dagje in het prachtige historische kasteelstadje Les Gruyeres ronddwalen (inderdaad van de fameuse kaas), en onder de indruk van de HR Giger Birthmachine.

Het bedrijf waar Aap werkt bestaat 10 jaar en dat werd op grootse wijze gevierd in het wintersport/zomer- wandeldorp Turracher Höhe in Oostenrijk. Met gecharteerde vluchten en een persoonlijke welkomsboodschap van de piloot zat de sfeer er meteen goed in. Een heel weekend vol gave activiteiten: KTM X-bow rijden, go-karten, “bobslee”baan sjezen (remmen schijnt overbodig te zijn), trial bike rijden (waar Aap en ik overigens buitengewoon veel talent voor blijken te hebben), veel lekker eten, dansen, karaoke, zonneschijn, gezelligheid. Op naar het volgende jubileum!

---

2012.04.06-09 Windegghütte

Als de skiresorts sluiten en de koeien zich opmaken om weer buiten kaas te maken is het met skiën nog niet gedaan. In plaats van liftjes gaan de echte liefhebbers dan op eigen kracht omhoog, om boven de boomgrens en op de Noordhellingen nog wat wittigheid te vinden. Het voorstel/de uitnodiging van D&H om te gaan tourskiën namen we graag aan. Vanwege het warme weer de afgelopen weken, leek het plan leek zich steeds meer rond het gebied Stein-/Rhone-/Triftgletscher te centreren. Nadat D&H donderdagavond in Bern aangekomen waren, konden we vaststellen dat Steingletscher-Windegghütte-Trifthütte-Windegghütte-Furen een puik plan leek.

Vrijdagochtend vertrokken we, zoals meestal net iets later dan gepland, richting Meiringen,  Gadmen en zover als mogelijk de Sustenstrasse op. Mogelijk bleek minder ver dan hopelijk, een indrukwekkend aantal tourskiërs had zijn wagen al tegen de Feldmos-slagboom geparkeerd, zo’n 4 km en 250hm van Hotel/Restaurant Steingletscher verwijderd. Tijdens onze skitour van vorig seizoen waarbij Kip uitgleed en nog net aan de brokkige rots boven een natuurlijke glijbaan bleef hangen, waren we daar geëindigd, nu zouden we van daar grofweg 5 km en 850hm in ZZW richting over de Steinlimigletscher stijgen, oversteken naar de daarachtergelegen Drosi, deze afskiën, het Triftwasser oversteken over de Triftbrücke en in de Windegghütte overnachten. Al met al een lange tocht (ca 6u struinen, we vertrokken om 10:30 bij de auto), maar polsen bij de waard van Steingletscher leverde ons geen opgetrokken wenkbrauwen op: een goed teken.

De klim naar Steinlimi verliep behoorlijk voorspoedig (brandend zonnetje en vrolijke vogeltjes in de lucht). Hoewel we relatief laat waren vertrokken hadden we er nog alle vertrouwen in de (overigens onbemande) hut ruim voor het donker te bereiken. Normaliter zorgt men bij alpine ondernemingen als deze ervoor uiterlijk om 15:00u zijn eindpunt voor de dag bereikt te hebben, dit in verband met het gevaar van natte sneeuwlawines. Natte sneeuwlawines onstaan spontaan als sneeuw door de zon smelt, daardoor nat en zwaar wordt, en uiteindelijk spontaan, doch traag, naar beneden komt. Hoewel in de regel traag, is het niet aan te bevelen om in of onder zo’n nat pak sneeuw te komen vanwege het enorme gewicht. Onze route echter liet ons toe wat later op de dag nog betrekkelijk veilig te kunnen klimmen/skiën, en dat kwam goed uit met de aanreis vanuit Bern, de aanloop naar het startpunt, en de lengte van de gekozen route. 

Op het hoogste punt van de route aangekomen wachtte ons een kleine zoektocht naar de afdaling, een steil couloir bleek toegang te verschaffen tot het volgende deel van de tocht. Het weer sloeg enigszins om, en waar we liever bij de klim bewolking hadden gehad en bij de afdaling zon, hadden we nu te kampen met slecht zicht tijdens de afdaling, iets wat samen met de aan prit doen denkende sneeuw (dik, traag en zwaar te skiën) ons nog geen euforische gilletjes kon onlokken. Net toen we het echt zat waren niet te kunnen zien waar we waren en waar we heengingen (belangrijk in verband met bijvoorbeeld rotsbandjes waar je niet van af wilt skiën en doorgangen naar de rest van de route die je niet wilt missen, skieden we onder het wolkendek uit en hadden we een mooi zicht op het Triftmeer en de daarachter gelegen bergen.

 

Het skiën op de prit ging met zicht ook een stuk beter, en voor we het wisten moesten we ons serieus gaan bezighouden met het laatste deel van de tocht: de oversteek van het Triftwasser, welke zich in een diepe kloof bevindt die recentelijk overhangbrugd werd. Het was dus zaak de Triftbrücke te vinden, maar vooral de instap naar het zomerpad, met ladders en kabels, dat naar de hangbrug leidt. Behoorlijk geïntimideerd door het zicht op wat de enige uitweg leek te zijn, een onherbergzaam dal met een bergmeer en aan beide zijden zeer steile rotswanden vol met sneeuw- en puinlawinesporen, dat aan de Noordkant uitloopt in een smalle kloof, en aan de Zuidzijde begrensd wordt door de onherbergzame Triftgletscher, werd de druk op het vinden van de juiste toegangsweg flink opgevoerd. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat zowel Kip als ik ons tijdens dit uurtje van de tocht geregeld afvroegen waar we in hemelsnaam mee bezig waren, of het wel goed kwam, of er, als we die vermaledijde brug vonden, er niet een meter sneeuw op zou liggen, hoever het nog zou zijn naar de hut, en of we niet beter nu het nog licht was een helicopter konden bellen.

Echter, met zowel de hut, de brug, en de instap van het pad gelokaliseerd, reduceerde onze zorgen zich tot het oversteken van de brokkelige rots-/sneeuw-/meukvelden die ons van de ladders van het zomerpad scheidden. Ski’s op de rugzak gebonden en, eerlijk gezegd, toch wat meer in ons element, stapten we met herwonnen vertrouwen op de ladder en over het smalle paadje. Laatste hindernis een sneeuwveldje, waar met pickel en geduld heel fatsoenlijk overheen te komen was (al was vallen ten zeerste afgeraden, om niet te zeggen verboden). Aan gene zijde (van de brug, we overleefde alle vier het smalle pad, de ladders en het sneeuwveld) wachte ons nog een kleine 200hm tot de hut, welke vrij vlot door D gespoord werd. H en Kip konden zo tegen het einde van de toch wel vermoeiende dag niet altijd waardering opbrengen voor de interessanter passages, zoals spitzekehren op het randje van de helling, op zware natte sneeuw waar de steigvellen niet altijd meer grip op konden krijgen. Na wat gevloek, geploeter en nog wat gevloek en geploeter kwam dan toch echt de hut in zicht, ditmaal nog slechts op een 40m afdaling afstand. Onze inschatting dat het om 20:00u donker zou zijn bleek gelukkig niet waar en om 20:15u stonden we in de schemer, blij heel aangekomen te zijn, op de drempel van het leukste winterraum der Alpen. D had de deur al vrijgeschept,  de luiken opengegooid, de kachel opgestookt en was al sneeuw aan het smelten, zodat we een heerlijk en welverdiend maal van expeditievoer konden nuttigen en lekker konden gaan slapen…

De Windegghütte heeft een winterraum dat niet gewoon een of ander ho(e)kje in de zomerhut is, maar een klein houten huisje. Inclusief houtkacheltje, grote eettafel en bankjes/krukjes, een hoekje met slaapplek voor circa 3 personen (dat al snel tot loungehoek gedoopt werd) en een vliering vol met matrassen waar ook zo’n 10 mensen met gemak kunnen slapen. Als je je daar met vier man bevindt, terwijl het houtvuur knispert en de wind en sneeuw om het huisje giert, dan krijg je al snel onevennaarbaar blije Kerstgevoelens (en dat met Pasen).

Tijdens de thee, havermout (en paasbrood!) de volgende ochtend concludeerden we dat de tocht naar de Trifthütte geen goed idee was vanwege het slechte weer en minimale zicht, dat voorlopig nog aan zou houden, en dat dus ook de terugweg naar het dal zou bemoeilijken. Daarom de hele dag een beetje gerelaxt in de hut, een sneeuwhol gegraven, geabseild vanaf de sneeuwwand naast de hut met ski als Dode-Man-zekering, Seilrolle-Flaschenzug geoefend, en toch ook nog zo’n 400hm geveld en geskied.

Ons idyllisch verblijf leek even verstoord te worden toen de huttelefoon (we wisten niet eens dat ‘ie er was) ging met de vraag of de huttenwaard ook aanwezig was. De opdoemende visioenen van horden stinkende luide toerskiërs die onze rust zouden komen verstoren, bleken gelukkig onterecht.

Vanwege het aanhoudend slechte weer en uit culinaire overwegingen (H&D bleken over uitstekende Sherpa kwaliteiten te beschikken door een halve kilo pruimen, een kilo kaas, een kilo expeditievoer, en halve kilo paasbrood en wat al niet meer eetbaars mee te slepen. Aap en ik daarentegen hadden ons voorbereid met het idee dat onze trip afgewisseld zou worden met de luxe van een bemande hut, en hadden dus wat minder te eten meegesleept) werd ‘s avonds besloten om de volgende ochtend vroeg op te staan, terug naar het dal te ‘skiën’ en de dag af te toppen met een beetje chill freeriden in het skiresort van Meiringen. Een mooi plan zo het scheen… 

Zondagochtend 06:00u. Het gepiep van de wekker wordt overstemd door de gierende wind (of misschien gewoon genegeerd omdat niemand in de koude hut onder zijn warme dekens vandaan wil komen). Een uur later, H gaat op expeditie naar het WC-gebouwtje dat zo’n 30m lopen is, maar komt onverrichte zake (nouja, beetje dan) terug omdat het spoor versneeuwd en verwaaid is. Geen goed teken. Weer een uur later, nog steeds een onheilspellend gierende wind, maarja, nature calls, dus toch maar bed uit, kacheltje aangemaakt, thee gezet, en gewapend met sneeuwschep, muts en skibril op expeditie naar de WC. Teveel wind, teveel sneeuw en te weinig zicht om nu op pad te gaan, dus uitgebreid ontbijten, extra goed oriënteren op de kaart, klaarmaken om te vertrekken en wachten tot het weer iets verbetert. Dat deed het uiteindelijk, om ongeveer 11u. Het idee van een hele middag freeriden in Meiringen hadden we inmiddels laten varen. Het zou zo’n 2 uur skiën moeten zijn bij goede Verhältnisse, niet dat we die nu hadden, maar toch, een latertje zou het ook niet mogen worden… 

Slecht zicht, maar met twee bekwame gidsen leek de oriëntatie behoorlijk voorspoedig te verlopen. Totdat… we bij een rotsbandje uitkwamen. Geen zin om weer omhoog te klunen om op skibaar terrein te komen, en touw en gordels zitten niet voor niets in onze rugzak, abseilen dus. Nu wordt ik zelf altijd wel blij van een beetje avonturieren, en abseilen met mijn ski’s aan had ik nog niet eerder gedaan, dus ik kwam met een dikke grijns beneden, waar D mij met een eveneens dikke grijns op stond te wachten. Vlot kwam H naar beneden, en terwijl we zo allemaal naar abseilende Aap stonden te kijken, werden we opgeschrikt door het geluid van een opstijgende Boeing 747. Kon niet missen waar dat kabaal vandaan kwam… een reusachtige lawine in het dal voor ons. Ongelooflijk wat een indrukwekkend geluid en schouwspel dat is, maar zeker niet iets dat je vaker van zo dichtbij mee wilt maken. De lawine kwam van behoorlijk hoog, dus je zag tonnen sneeuw over de rotsen knallen, die vervolgens honderden meters het dal instoven en daar tot stilstand kwamen. En uiteindelijke een dikke poederwolk die tot ruim 100 meter hoogte aan de rechterkant van het dal omhoog stoof. Zoals je begrijpt waren we allemaal behoorlijk onder de indruk van dit natuurgeweld, en beseften we dat we bestwel een ‘beetje’ geluk hadden gehad dat we niet net toevallig een half uurtje eerder vertrokken waren, want het spoor van de lawine liep precies over ons geplande spoor. (Realitycheck – Au!). Maar dus, enigszins gerustgesteld dat deze berg meuk nu in het dal lag, en dus niet meer naar beneden kon komen, met hernieuwde adrenaline verder op pad. Helaas voerde ons pad nu wel over het verse (en een aantal oude) lawinespoor, en dat is geen mooi veldje poeder, maar een terrein met tennis- tot skippybal grote sneeuwklonten, en dus zwaar shit om over heen te skiën.

 

Opgelucht uit het open dal tussen de relatief veilige bomen terecht te zijn gekomen, begon het spoorzoeken naar het paadje terug naar de bewoonde wereld. Het paadje dat we zochten is zomers een smal wandelpaadje, maar nu bedekt met een dikke laag sneeuw, dus niet altijd als zodanig herkenbaar. Maar dankzij goed zoeken, goed navigeren en misschien zelfs een beetje geluk toch gevonden. Het paadje was afwisselend met sneeuw bedekt en afwisselend vooral bosgrond. Kort samengevat, ski’s aan, ski’s uit, beetje vellen, beetje lopen, en dat werd zo ongeveer elke 20 minuten afgewisseld. Maar al met al, best genieten om zo door het mooie bos en dalletje te sporen. Af en toe werd het paadje wel erg smal en steil, dus dan werden touwen en pickels weer ter hand genomen om de wat spannendere stukken gezekerd te overbruggen. Een paar uur later waren we uit het bos in wat minder bosrijk terrein geraakt, en kon er daadwerkelijk een beetje geskied worden.

In eerste instantie vooral boompjes en struiken ontwijken, maar tenslotte zelfs nog een beetje prettig freeriden over een mooi heuvelachtig terrein, waardoor we uiteindelijk allemaal met een dikke grijns beneden aankwamen. Laatste bochtje naar links om op de langlauf-loipe terecht te komen, die ons binnen enkele minuten naar de daar door ons strategisch geparkeerde auto zou voeren. En zo zaten we om 6u ‘s avonds na een mooi avontuur aan het bier in de lokale kroeg in Furen.

Andere auto opgehaald die verderop op ons vertrekpunt op de Sustenstrasse geparkeerd stond, en op naar Bern, voor… jawel… kaasfondue.

Aap een weekje de hort op, en Kip op pad met vrindinnetje A. Geen tijd verspillen, dus hop van het vliegveld direct door naar Engelberg, voor een beetje picknicken, wandelen, en biertjes, alpenmacaroni (macaroni met kaas, aardappelen, gebakken ui, traditioneel geserveerd met appelmoes), een prachtige zonsondergang, en lekker bedje in de Brunnihut.

De vriendelijke bebaarde huttenwaard, die ons de avond daarvoor de oren van ons hoofd had gevraagd en verteld over zijn muildieren, familie en andere wetenswaardigheden, bood ons ‘s ochtends aan om twee sleetjes te lenen om weer in het dal te komen. Of we al eens gesleed hadden? “Hahaha, uhm, ja, heel lang geleden.” De nog opgevroren rode piste werd ons beginners dan ook sterk afgeraden. Daarom maar braaf over de (lokaal ook opgevroren) schlittelbahn naar beneden. Na een half uur semi-gecontroleerd sjezen werkelijk nog steeds geen idee hoe gevorderden wel kunnen sturen en remmen met zo’n houten ding onder je kont.

Maar dus, zonder brokken en zelfs zonder blauwe billen op naar de aanlokkelijke pistes van Engelberg-Titlis. Prachtig weer, mooi skiën, kortom heel fijn dagje. Via de toeristische route (over Interlaken ipv Zurich - aanrader) terug naar huis, voor, jawel…, kaasfondue. Dag daarop Bern verkennen en wijntjes drinken en lunchen in de zomerzon op het lounge terras van restaurant Schwellenmätteli dat heerlijk boven de Aare zweeft (waarbij de kruimels ons letterlijk van de crostini werden gegeten door een wel heel assertief musje). Eind van de middag A afgezet op het vliegveld en vervolgens doorgereden naar de Eifel in Duitsland voor een relaxed weekendje met familie - wandelen, lekker buiten de deur lunchen zoals Duitsers als geen ander kunnen, en lego.

---

WOW-POW! Paar dagen supergaaf en gezellig freeriden en toerskiën in het Ötztal in Oostenrijk. Waarom daar? Omdat  Alex daar woont, een hele relaxte berggids die het gebied nog beter kent dan zijn eigen broekzak. Nou, dat hebben we geweten. :-) We werden hierheen gelokt door ski-/freeride vrindjes L+M, waarmee we donderdag late ochtend op de piste in Sölden afgesproken hadden.

Donderdag en vrijdag afwisselend on en off piste geskied in respectievelijk Sölden en Obergurgl-Hochgurgl (Dat laatste klinkt als iets dat Gollum zou kunnen uitbraken: "Mustn't ask us, not it's business. Gollum, obergurgl, gollum, hochgurgl".). Natuurlijk altijd de sport om het laatste liftje te nemen naar het allerhoogste punt voor de langste eindafdaling, wat ons behoorlijk goed lukte. Wat ook behoorlijk goed lukte was een flinke botsing tussen Aap en mij op de piste, wat resulteerde in rondvliegende ski’s en stokken, rondmaaiende armen en benen, een scheldkanonade en, oja, ook nog wat pijn. De veroorzaakster in kwestie, een traag breed zigzaggende skimuts toog natuurlijk nietsvermoedend verder met haar tochtje. Pompompom.

De sneeuwcondities in deze skigebieden waren niet bijzonder goed vanwege het warme weer en zonneschijn van de voorgaande dagen. Dit zorgde ervoor dat de sneeuw ‘s ochtends knoepershard was, en ‘s middags hard en/of slush en her en der off piste wat springsnow. Daarnaast zijn de meest toegankelijke off piste eldorado’s al verspoord voordat je met je ogen kunt knipperen, maar dat is een algemeen ‘probleem’ waar we graag zelf aan meewerken… Het was dus een beetje zoeken naar de ultieme skiplekken, maar desondanks behoorlijk fijn bezig geweest. Op vrijdag de dag ‘afgesloten’ met een mooie afdaling van zo’n 400hm (hoogtemeters, geen hecto) vanaf het pisterestaurant op Hohe Mut naar de Schönwieshut. Heerlijke sneeuw, dunne laag springsnow op stevige ondergrond, en af en toe wat gras- en rotsveldjes ontwijken. Korte pauze en vervolgens nog dik uur vellen naar ons onderkomen voor het weekend, de Langtalereckhut (2430m), waar we onze gids Alex zouden ontmoeten. Die arriveerde kort na ons achterop een sneeuwscooter… Ook leuk. Nog veel leuker was dat er begin die week een halve meter verse sneeuw was gevallen. En Alex zou ons ongetwijfeld uitstekend naar de ultieme onaangetaste en Noordelijk gelegen, dus nog lekker poederige, sneeuwvelden kunnen gidsen.  

Zaterdagochtend om 7u stonden we fris en fruitig paraat voor de tocht naar de Annakogel (3333m). Lekker de slaap uit onze lijf werken door te beginnen met een afdaling strak achter de hut van ca 200hm over de stevige ochtendsneeuw. Vervolgens vellen onder de ski's en door een prachtig rotskloofje langzaam omhoog klimmen naar de gletsjer. Behoorlijk smal en steil omdat hier zomers een riviertje stroomt, maar dus extra mooi om nu doorheen te klauteren. Vervolgens een flink eind over de Gurgler Ferner (gletsjer) lopen. Dit is een lekker rustige en stabiele gletsjer waar momenteel een flink pak sneeuw op ligt. Op een aantal plekken prijken er enorme wanden van blauw ijs uit de sneeuw, zodat het niet helemaal lijkt alsof je gewoon ergens in een alpenweitje struint. Na circa 8 km lopen en zo’n 1100hm, was het tijd om onze ski’s af te doen voor de laatste paar meter klauteren naar de top (met kruis uiteraard). Redelijk helder weer, dus prachtig uitzicht. Vanwege de heerlijke sneeuw op de heenweg, werd er besloten om over dezelfde gletsjer terug te skiën. Op de meeste plekken mooie poeder (mjam!) maar wel een tikje te vlak af en toe. Dat laatste werd ruimschoots goedgemaakt door de afdaling door het smalle steile kloofje. Tenslotte nog de laatste 200hm omhoog vellen naar de hut in de brandende zon. En toen ik vervolgens op mijn horloge keek was ‘t ruim over biertijd. 

Onze euforie van het weekend verdween echter wel behoorlijk op maandagochtend, toen we het bericht kregen dat een collega van Aap, werkelijk een fantastische kerel, met wie we een aantal weken geleden nog supertof gefreeride hadden, het weekend overleden was aan een hoofdtrauma opgelopen bij het freeriden. En ja, hij had een helm op… 

2012.03.20 First + Schnee = Fijn

Tja, er is gisteren 30cm verse sneeuw gevallen. Uhm, wat doe je dan als Hausfrau? Dan ga je naar Duitse les, om vervolgens zo snel mogelijk in de auto te springen en je uit te leven in de witte vrolijkheid in First (dat is bij Grindelwald). Met een begenadigd snowboarder aan mijn zijde (lees: 50 meter voor me), moest ik behoorlijk hard werken. Holiemolie, niet bij te houden die gast. En ik maar ploeteren door de steeds zwaarder wordende sneeuw… Heerlijk weer, prachtige verse sneeuw, en een waanzinnig mooi gebied met een subliem uitzicht op ruige bergen en gletsjers. Echt een aanrader, of je nu gaat wandelen, sleeen of skien. Na vandaag, hebben mijn partner-in-crime en ik ons voorgenomen, dat zodra er weer zoveel verse sneeuw ligt, we Duitse les spijbelen om ‘s ochtends vroeg op de berg te staan.

En nu, nu staan we aan de vooravond van een lang weekend tourskien/freeriden in het Otztal in Oostenrijk, met freeride-vrindjes uit Nederland.

Over freeride-vrindjes gesproken, de beste ski-vrindinnetjes die een meisje zich maar wensen kan: de Kenja’s van Völkl. Echtwaar, wat zijn dat lekkere skietjes, op de piste, naast de piste, altijd feest!!

Weekend Savognin, dat ligt in het mooie Graubunden (zuidoosten van Zwitserland, je weet wel waar ze zo gek praten - Rätoromanisch - , nog gekker dan Zwitsers, en dat zegt wat). Op bezoek bij Aap zijn ouders die daar een week verblijven. Beetje geskied, enorm gewandeld door de sneeuw, genoten van het mooie weer en her en der lekker gezeten en gegeten.

Dagje alleen geskied in Grindelwald, want sommige mensen moeten werken en sommige niet. En een dagje samen aangekloot in Adelboden. De sneeuw was best OK, maar behoorlijk risico op natte sneeuw lawines vanwege het warme weer, dus wel extra oppassen geblazen. Desondanks, een paar toffe afdalingen gedaan. Na hard werken in een couloirtje, vloog ik heerlijk over een wat vlakker stuk heen, totdat daar ineens een weg bleek te lopen, althans zomers. Valt toch wat minder op als er anderhalve meter sneeuw opligt. Ik ben nog niet zo’n expert in (onverwachte) jumps, dus alle ledematen vlogen verschillende kanten op, om vervolgens met een rare smakkerd neer te komen. Toch wel beetje auauau, dus de volgende dag maar wat rustiger aangedaan. Daarom zo'n 50 km gefietst. Jemig, volgens mij wel 10 keer de Pieterberg op en neer gefietst. Het hield maar niet op met die heuvels. Onderweg ook nog wat politie en camerawagens en berg rakkers tegengekomen die protesteerde tegen de kerncentrale. Dus mocht je ons toevallig in een filmpje zien tussen demonstranten dan weet je hoe het werkelijk zit. Ik dacht dat het hier in ‘t laagland van Bern nooit zo waaide, maar op de een of andere manier hadden we de hele weg wind tegen. Poeh hee. Dus op maandag de week goed begonnen met een zere duim, een zere arm, zure bovenbenen en een zere kont van het flink harde sportzadel op mijn nieuwe fiets. Achachach, wat een zwaar leven ;-). 

---

2012.02.09-19 Tropisch eiland

Weekje freeriden in het altijd fijne La Plagne met ski-/klimvrindjes. De laatste keer dat ik hier was ben ik de eerste ochtend zo hard gepleurd dat ik de rest van de week alleen maar een beetje sullig op de bank kon zitten. Gelukkig met een berg hele fijn pijnstillers. Maar dus, wel zo lekker om nu toch echt te skien. La Plagne is een briljant gebied om mooie lange off piste afdalingen te maken. En dat kan in veel gevallen praktisch vanuit de ski-lift. Daar hou ik wel van, luie freerider die ik ben. Natuurlijk ook nog wat avontuurlijkere tochtjes gedaan. Altijd fantastisch om na een half uurtje vellen uit een volgestampt skigebied in een dalletje te komen waar misschien een paar, maar vaak ook helemaal geen skisporen meer lopen, en waar je al helemaal geen pistes, liftjes of mensen meer ziet. De sneeuw was heerlijk, een dikke laag verse poeder, die met enige regelmaat bijgevuld werd. En het was goed koud, dus het bleef ook de hele dag mooie poeder.   

Tja, ik weet het, dit wordt saai en voorspelbaar. Maar toch maar weer skien. Dag Adelboden en dag Grindelwald. Blauwe lucht en zonneschijn, da's dus best fijn, maar wel harde pistes en harde rommel naast de pistes. Getsie, dan toch maar liever gewoon geen zicht, en de hele dag sneeuw op de bril. 

2012.01.06-08

Ewhl, alweer skien. Dit keer met vrindjes M+S. Dag Adelboden en dag Grindelwald. Niets van de omgeving kunnen zien, maar wat een fijne poeder weer. Heerlijk met zijn vieren tussen pistes, over pistes, en door het bos razen. Meermeermeer!

En dan is er natuurlijk kaasfondue.